Θεϊκές παραμάνες

Όταν  η μάνα διδάσκει το παιδί της, ξέρετε τι κάνει; Το παίρνει στην αγκαλιά της, κάθεται άνετα σε μια πολυθρονίτσα, για να κάτσει αυτό ακόμα πιο άνετα πάνω της και αρχίζει και του μιλά. Αυτό δεν κάνει η μάνα όταν έχει μικρό παιδάκι;

Είδες καμιά μάνα να στέκεται όρθια, να το κρατάει έτσι απέναντι και να μιλάει; Φροντίζει πρώτα να αναπαυθεί το παιδί της στην αγκαλιά της, να σιγουρευτεί ότι το παιδί της είναι αναπαυμένο στην καρδιά της ώστε γαληνεμένο να μπορεί να αφήσει το μυαλό του να σκεφτεί αυτά που η μανούλα του θα του πει.

Μεγάλη υπόθεση να καταλάβουμε αυτό το μικρό μυστικό, ότι για να καταλάβεις τι λέει ο ουράνιος Θεός, πρέπει πρώτα να κάτσεις στα πόδια Του και να ξεκουραστεί εκεί το πνεύμα σου. Πρέπει να μπεις μέσα στην αγκαλιά Του και να σε νιώσει ότι είσαι στην αγκαλιά Του, γιατί κανέναν δεν βάζει εκεί, εκτός από το παιδί Του. Βάζετε εύκολα εσείς οποιοδήποτε παιδί στην αγκαλιά σας, για να το διδάξετε; Μα θα ήταν αφροσύνη αν το κάνατε, αφού το κάθε παιδί έχει την μάνα του και τον πατέρα του. Επομένως, ο καθένας παίρνει στην αγκαλιά του το παιδί του.

Η μεγαλύτερη χαρά του Θεού Πατέρα είναι να νιώθουν

τα παιδιά Του, ότι Αυτός είναι ο Πατέρας και η Μητέρα τους

Το ίδιο θέλει να κάνει και ο Θεός κάθε φορά, που τα μικρά Του κρίνα, τα σπλάχνα Του, οι άνθρωποι, θέλουν να ακούσουν  δυο λόγια από τον Πατέρα τους. Ανοίγει λοιπόν την αγκαλιά Του, που είναι γλυκιά και ζεστή, για να νιώθει εκεί σιγουριά το παιδί Του, και μέσα από τα βάθη της καρδιάς Του βγάζει αυτή την θεϊκή, ερωτική, μητρική φλόγα που λέγεται αγάπη στο δικό μου το παιδί, αγάπη στο δικό μου το μωρό και αρχίζει την διδασκαλία.

Κάθε μικρό παιδάκι ξέρετε τι κάνει; Πρώτα-πρώτα νιώθει τη χαρά ότι είναι στην αγκαλιά της μαμάς του. Ξεκουράζεται πολύ με το να κάθεται στα πόδια του πατέρα του. Νιώθει ότι αυτός που θα του μιλήσει δεν είναι ο οποιοσδήποτε, αλλά είναι το πιο αγαπημένο πρόσωπο που υπάρχει στη γη. Ξέρετε γιατί; Επειδή για το μωρό, το πιο αγαπημένο πρόσωπο, το πιο λατρεμένο πρόσωπο στη γη, είναι η μαμά του.

Έτσι θέλει και ο Θεός, να καθίσουμε σαν μωρά στα πόδια Του, να μπούμε στην αγκαλιά Του, να Τον κοιτάξουμε απ’ ευθείας και να Του πούμε:

«Τώρα, Πατέρα μου, μίλα στην καρδιά μου». Κι Εκείνος, ξέροντας και νιώθοντας, ότι με τη θέληση του το παιδί τώρα θέλει να ακούσει τα λόγια του Πατέρα του, τα λόγια της Μαμάς του, το διδάσκει.

Γιατί το λέω αυτό και θα το πω πολλές φορές και θα το επαναλάβω, ο Θεός είναι μόνο Πατέρας; Όχι, είναι και Μάνα. Είναι μόνο Μάνα; Όχι, είναι και Πατέρας. Αυτά τα δύο βρίσκονται μέσα στην θεϊκή καρδιά του ουράνιου Πατέρα, του Θεού της καρδιάς μας. Ο Θεός της καρδιάς μας είναι για μας και Μάνα και Πατέρας στοργικός.

Και η μεγαλύτερη χαρά που Του δίνετε είναι αυτό το άρωμα, που βγαίνει μέσα από την καρδιά ενός παιδιού, που νιώθει ότι αυτός είναι ο Πατέρας του και η Μαμά του και αυτό είναι το παιδί Tου.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτήν. Ρωτήστε τους εαυτούς σας, αφού είστε και μάνες και πατεράδες, ποια ήταν η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή σας; Την ώρα που αποκτούσατε πλούτη; Την ώρα που χτίζατε το σπίτι σας; Την ώρα που αγοράζατε το αυτοκίνητο σας; Την ώρα που παντρευόσασταν; Όλα αυτά είναι χαρές, αλλά ποτέ καμιά δεν είναι τόσο δυνατή, όσο εκείνη η χαρά που σαν παιδί βρίσκεσαι στην αγκαλιά της μαμάς σου. Και η μαμά σου σε σφιχταγκαλιάζει και σε κρατάει μέσα στο στήθος της το ιερό, γιατί όντως το στήθος της γυναίκας είναι ιερό, είναι αγιασμένο. Δεν είναι μόνο το γάλα που βγάζει, είναι η καρδιά που χτυπά γλυκά μητρικά εκείνη τη στιγμή πίσω από το γάλα που τρέχει. Άλλο είναι να πιάσεις ένα κρύο ποτήρι γάλα και να το δώσεις σε κάποιον να το πιεί και άλλο είναι να το ζεστάνεις, να είναι χλιαρό, ζεστό μέσα από την μητρική καρδιά.

Καταλάβατε τι κάνει η καρδιά; Ζεσταίνει την μητρική αγάπη. Η καρδιά ζεσταίνει την τρυφερότητα και τη στοργή που βγαίνουν μέσα από τα δύο στήθη της μάνας. Γιατί, τι νομίζετε πως χαρίζουν τα στήθη της μάνας, μόνο το γάλα; Όχι. Το ένα χαρίζει ουσιαστικά την τρυφερότητα και το άλλο τη στοργή. Είναι τα δύο στοιχεία που δίνει τόσο απλόχερα ο Θεός σε εκείνους που Τον αγκαλιάζουν σαν μωρά, που Τον αφήνουν να τους βάλει στην καρδιά Του σαν Μάνα και Πατέρας στοργικός.

            Αυτή είναι η ομορφιά που ξεκινάει από την διδασκαλία του Θεού Πατέρα. Την  ώρα που έρχεται το παιδί να κάτσει στην αγκαλιά της μαμάς του, ποιο αίσθημα έχει; Ότι είναι σε μια καθηγήτρια αγγλικών ή σε κάποια δασκάλα φροντιστηρίου που θα πρέπει με πολύ προσοχή και με φόβο να προσέχει μην κάνει λάθη ή θα πρέπει να την ακούσει προσεκτικά για να μάθει το μάθημα του; Αυτό το αίσθημα έχει ένα παιδί; Όχι.

Σαν μωρό έχει το αίσθημα πως αυτή που του μιλάει είναι ο θεός του. Για σένα μάνα, Θεός σου είναι ο Επουράνιος Πατέρας σου, αλλά για το μωράκι που ακόμα δεν ξέρει τι του γίνεται, θεός του είσαι εσύ και η θεότητα περνάει μέσα από εσένα για να μπει στην ψυχή του παιδιού σου. Εσένα χρησιμοποιεί ο Θεός, για να γίνεις η καλύτερη γλυκιά Του παραμάνα. Και θα σας πω με δυο μικρές ιστορίες τι εννοώ.

Οι δύο διαφορετικές θεϊκές παραμάνες

            Μια φορά ήταν μια βασίλισσα και ένας βασιλιάς και απέκτησαν ένα πολύ γλυκό αγοράκι, τον διάδοχο του θρόνου. Αλλά για κάποιο σωματικό πρόβλημα η βασίλισσα δεν είχε γάλα και δεν μπορούσε να θρέψει το παιδί της. Και όπως ξέρετε στα παλιά τα χρόνια, όταν μια μάνα δεν είχε γάλα, έπρεπε να δώσουν το παιδί σε άλλη μάνα για να το θηλάσει. Δεν υπήρχαν βλέπετε τα σημερινά γάλατα. Έτσι λοιπόν αποφάσισε ο βασιλιάς και η βασίλισσα να δώσουν αυτό το παιδί σε μια παραμάνα στην εξοχή, γιατί ήταν και το παιδί λίγο άρρωστο και έπρεπε μέσα στον καθαρό αέρα, μέσα στην γαλήνη που είχε η εξοχή να μεγαλώσει για λίγο ο γιος τους και όχι στον πολύ θόρυβο του παλατιού. 

Αυτή η παραμάνα λοιπόν πήρε το βασιλόπουλο και το έτρεφε με το γάλα της. Το παιδί μεγάλωσε λιγάκι και άρχισε τότε να την φωνάζει μαμά. Αυτή όμως με δόλο και με πονηριά, απέκρυψε από το παιδί ότι η πραγματική του μάνα ήταν η βασίλισσα και πως ο πραγματικός του πατέρας ήταν ο βασιλιάς.

Και αντί να διδάξει το παιδί τουλάχιστον την ευγένεια και την καλοσύνη, το δίδαξε ό,τι ήταν η ίδια. Η ίδια ήταν γλωσσού και έμαθε το παιδί να λέει πολλά λόγια. Η ίδια ήταν βωμολόχα και το παιδί άρχισε και βλασφημούσε και έλεγε άσχημες λέξεις. Η ίδια ήταν αγενής και το παιδί άρχισε να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους με αγένεια, στα ζώα με κακία, και στη φύση με δυστροπία. Έγινε ένα παιδί καταστροφικό.

Μετά από λίγο καιρό, όταν πλέον ήρθε η κατάλληλη στιγμή, πήγαν η βασίλισσα μαζί με τον βασιλιά να πάρουν το παιδί. Εξεπλάγησαν όμως γιατί το παιδί δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτούς. Όταν το φώναξαν κοντά τους, το παιδί έδειξε τέτοιο θράσος, τέτοια αγενή στάση, που λυπήθηκαν κατάβαθα. Κατάλαβαν τότε τι ζημιά είχε γίνει στο παιδί. Αντί να έλθει κοντά τους και να φωνάξει «μαμά» την βασίλισσα και «μπαμπά» τον βασιλιά, αποκαλούσε «μαμά» την παραμάνα και με τρόπο άσχημο έδειχνε ότι δεν είχε γίνει καθόλου καλός άνθρωπος.

Θύμωσε ο βασιλιάς, θύμωσε και η βασίλισσα και εξόρισαν αυτήν την γυναίκα εκεί που δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά άνθρωπο. Και το παιδί αναγκάστηκαν να το δώσουν σε άλλους δασκάλους, τουλάχιστον να αποκαταστήσουν, ό,τι θα μπορούσε να αποκατασταθεί. Αυτή είναι η πρώτη ιστορία.

            Τώρα θα σας πω μια δεύτερη ιστορία, όμοια με την πρώτη, με διαφορετικό όμως αποτέλεσμα. Μια βασίλισσα και ένας βασιλιάς είχαν ένα αγοράκι και επειδή είχε πρόβλημα η μάνα το δώσανε σε μια παραμάνα στην εξοχή να το μεγαλώσει. Μόνο που αυτή η παραμάνα απεδείχθη ότι ήταν ένας πραγματικός άγγελος για το βασιλόπουλο. Ξέρετε γιατί; Γιατί έτρεφε αυτό το παιδί, όχι απλώς με το γάλα της, αλλά και με την αγάπη της. Το παιδί δεν θήλαζε από την πηγή της ζωής, το στήθος της, την τροφή που θα το μεγάλωνε, αλλά έπαιρνε όλο το μεγαλείο, όλη την ευτυχία που νιώθει ένα παιδί, όταν παίρνει το γάλα της μητρικής τρυφερότητας και στοργής. Ένιωθε προστατευμένο στην αγκαλιά της και εκείνη είχε γίνει γι’ αυτό απ’ όλα, μάνα, πατέρας και άγγελος. Και το παιδί αυτό εκτός από την αγάπη που έπαιρνε, γινόταν και ένα αξιόλογο παιδί, γιατί φρόντισε αυτή η γυναίκα να του μεταφέρει με πολύ ευγένεια, με πολύ χάρη, τις ωραιότερες αρετές στην ψυχούλα του. 

Συνέχεια αυτό το παιδί ευωδίαζε από το άρωμα των αρετών, που αυτή η ευλογημένη γυναίκα είχε φροντίσει να μεταφέρει μέσα στην καρδιά του. Η γλυκύτητα των λόγων του, η καλοσύνη της καρδιάς του, η ευγένεια των τρόπων του, έδειχνε όχι ένα απλό παιδί, αλλά πραγματικά ένα βασιλόπουλο.

Ήξερε πως ήταν βασιλόπουλο. Η παραμάνα είχε φροντίσει να του πει: «Εγώ, παιδί μου, είμαι μια απλή παραμάνα που σε λατρεύω τόσο που σε θρέφω σαν δικό μου γιο. Για μένα είσαι ο γιός μου», έτσι του έλεγε. Και εκείνο της έλεγε απλά: «Κι εσύ είσαι η μανούλα μου. Μπορεί η βασίλισσα να είναι η μαμά μου και ο μπαμπάς μου ο βασιλιάς, αλλά εσύ με την λατρεία σου με έχεις κάνει να σε αγαπώ και να είσαι η μανούλα μου αλλά και η βασίλισσα της καρδιάς μου».

Χαιρόταν βέβαια αυτή η γυναίκα και τίποτα άλλο δεν έκανε από το να γονατίζει πολλές φορές την ημέρα και να παρακαλάει το Θεό, το βασιλόπουλο της να γίνει ένα πολύ καλό παιδί, ένα ευλογημένο παιδί, γιατί από τα χέρια του μια μέρα, από τα λόγια του και από τον νου του, θα εξαρτάτο η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων του βασιλείου. Κι έτσι λοιπόν φρόντισε αυτό το παιδί να γίνει ένας πραγματικά άγγελος.

Όταν ήλθε η βασίλισσα και ο βασιλιάς και είδαν αυτό το παιδί, που από μακριά όταν τους είδε έτρεξε με πολύ αγάπη και έπεσε στην αγκαλιά τους, χάρηκαν τόσο πολύ, που αν και δεν είχαν σφίξει ποτέ άλλοτε στην αγκαλιά τους τον θησαυρό τους, τώρα μέσα στην αγκαλιά τους και στην καρδιά τους, απολάμβαναν όχι απλώς το θησαυρό τους, αλλά έναν ουράνιο άγγελο με μορφή ανθρώπινη, που ζούσε πλέον μέσα στην αγάπη τους. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα δεν μπορούσαν να μην θαυμάσουν την αρχοντική, ευγενική αυτή εικόνα του παιδιού. Το μυαλό τους συνέχεια πετούσε στον ουρανό, ευχαριστώντας το Θεό για το παιδί τους.

Όμως οι πολλές ευχαριστίες δόθηκαν σ’ αυτήν την απλοϊκή γυναίκα, που το μεγάλωσε με σεβασμό και δεν σφετερίστηκε την μητρότητα. Διέταξε τότε ο βασιλιάς με πολλές τιμές και δόξες να πάρουν στο παλάτι αυτήν την γυναίκα, την παραμάνα και της είπε: «Θα συνεχίσεις τώρα εδώ στο παλάτι, να βοηθάς το παιδί μου με την αγάπη σου, με τη στοργή σου και με την πλούσια γεμάτη αγάπη καρδιά σου». Και συνέχισε έτσι να είναι η δασκάλα του παιδιού του».

«Γονείς, εσείς είστε οι παραμάνες των παιδιών του Θεού»

            Έχετε καταλάβει τι σημαίνουν αυτά τα λόγια για εσάς; Έχετε νιώσει ότι εσείς είστε αυτή η παραμάνα, που σας έβαλε ο Θεός να θρέψετε τα δικά Του σπλάχνα, τα δικά Του παιδιά, όχι απλώς με το γάλα σας, αλλά με την αγάπη της καρδιάς σας; Έχετε νιώσει ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της κάθε μιας από εσάς τις παραμάνες, ανάλογα με το πώς θα διδάξατε τα παιδιά Του, τα μωρά σας;

Θέλω να γνωρίζετε ότι είσαστε οι παραμάνες των παιδιών του Θεού! Για τον ρόλο σας όμως αυτόν, πρέπει να φροντίζετε πάντοτε να είστε απλές και ταπεινές. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν μπορεί μια μάνα να μεγαλώσει ένα παιδί, όταν η ίδια έχει θρασύτητα, όταν η ίδια είναι γλωσσού, όταν η ίδια έχει κακία μέσα της και όταν η ίδια το μόνο που φροντίζει είναι να κρίνει και να σχολιάζει τους άλλους. Εάν αυτό το καταλάβετε, τότε ο Θεός θα σας ευλογήσει πολύ.

Η σωστή παραμάνα, δηλαδή εσείς οι μάνες, όταν μάθετε να γονατίζετε και να ζητάτε, από τον πραγματικό Βασιλιά και τη Βασίλισσα, την βοήθεια για τα σπλάχνα που σας χάρισε να μεγαλώσετε, τότε Εκείνος πλούσια θα σας δίνει όλη Του τη Χάρη. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάτε γλυκές μάνες, πως τα παιδιά που σας χάρισε ο Θεός να μεγαλώσετε, είναι δικά σας παιδιά κατά το σώμα. Το αίμα σας έχετε δώσει, αλλά κατά την ψυχή είναι δικές Του ψυχούλες. Εκείνος χάρισε την ψυχή, δεν τη χαρίσατε εσείς. Εσείς χαρίσατε μονάχα την ύλη, το σώμα, το αίμα. Το έχετε καταλάβει;

Γι’ αυτό φροντίστε να μην ξεχάσετε ποτέ ότι πρέπει να είστε οι άγιες παραμάνες του Θεού. Και να ξέρουν τα παιδιά σας ότι ο Πατέρας τους και η Μαμά τους είναι ο ουράνιος Παντοκράτορας, που έκανε όλη αυτήν την κτίση και που αγκαλιάζει με πολύ αγάπη και στοργή όλο τον κόσμο.

Το μυστικό πως θα γίνετε γλυκές θεϊκές παραμάνες

Αλλά για να το πετύχετε αυτό, πρέπει να αγωνιστείτε πρώτα εσείς οι μάνες να γίνετε καλές. Τι θα μπορούσατε να διδάξετε στο παιδί σας εκτός από αυτό που είστε; Τι θα μπορούσατε να μεταδώσετε στο παιδί σας, εκτός από αυτό που εσείς ζείτε; Εάν ζείτε το Θεό, το Θεό θα τους διδάξετε. Εάν ζείτε την κακία και τον φθόνο του κόσμου, αυτά θα διδάξετε. Επομένως μην λέτε: «Να ο κόσμος είναι κακός». Ρωτήστε μήπως εσείς δεν φροντίσατε να γίνετε τόσο καλοί, που να αλλάξετε τον κόσμο, γιατί τα παιδιά σας και η ζωή σας είναι αυτά που θα αλλάξουν τον κόσμο.

Εγώ σας εύχομαι ολόψυχα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, να γίνετε οι πιο γλυκές παραμάνες. Και αν κάποιες από εσάς με πολύ θλίψη αναπολούν το παρελθόν και λένε πω, πω, πόσο ανόητα στάθηκα στα παιδιά μου! Και τώρα τι θα κάνω που τα παιδιά μου είναι μεγάλα, και τώρα τι θα γίνει που τα παιδιά μου δεν είναι πλέον κοντά στο Θεό και είναι μακριά Του, δεν πρέπει να ξεχνάτε ποτέ μάνες, αυτό που κάθε λεπτό και κάθε στιγμή παίρνετε χωρίς να το σκέπτεστε. Ποιο είναι αυτό που παίρνετε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σας και δεν το σχολιάζετε καθόλου, αλλά που αν έλειπε, εσείς δεν θα ζούσατε; Ποιο είναι; Το οξυγόνο. Ποιος από εμάς κάθεται και ασχολείται με το οξυγόνο; Ποιος από εμάς κάθεται και ασχολείται με την αναπνοή του; Ποιος από εμάς μπορεί να σκέπτεται ότι, αν λίγα λεπτά σταματήσει αυτή η αναπνοή, η καρδιά σταμάτησε και η ψυχή έφυγε;

Με τον ίδιο τρόπο χαρίζεται το έλεος του Θεού, η σοφία του Θεού, η σύνεση του Θεού, η χάρις του Αγίου Πνεύματος στις μητρικές σας καρδιές, για να ευλογηθούν τα παιδιά σας. Αλλά γι’ αυτό θα πρέπει εσείς να φροντίζετε να παίρνετε καλό οξυγόνο, γιατί αν βρεθείτε σε χώρους που έχουν πολλά καυσαέρια και έχουνε πολλές αναθυμιάσεις, ξέρετε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Και εσείς θα αρρωστήσετε και θα πεθάνετε αλλά και τα παιδιά σας θα είναι μολυσμένα. 

Φροντίστε λοιπόν να έχετε το σωστό οξυγόνο. Και το οξυγόνο το δίνει μονάχα αυτός που είναι η ίδια η Ζωή, και η Παναγία μας, που ξέρει να διδάσκει τις μάνες.

Κάντε λοιπόν τον Θεό δικό σας Πατέρα και Μάνα και ακουμπήστε στα πόδια αυτής της ευλογημένης Κόρης, της Βασίλισσας του ουρανού και της γης. Αυτή θα σας διδάξει την ουράνια διδασκαλία.

Και η ουράνια διδασκαλία λέει να γίνετε μάνες γλυκές. Θέλετε να γίνετε; Αυτό ρωτάει κάθε φορά ο Χριστός όταν βλέπει και έρχεται μια μάνα μέσα στο Εκκλησάκι Του εκεί να προσευχηθεί. Μα αλήθεια, για τι θα προσευχηθεί; Πόσες φορές διερωτώνται οι μάνες και μου λένε: «Παπά μου, βαριόμαστε καμιά φορά στην Εκκλησία και το μυαλό μας φεύγει από εδώ και από εκεί». Κι εγώ τους απαντώ: «Τόσο πολύ ξέχασες τα παιδιά σου, που δεν ξέρεις για ποιο λόγο ήλθες;» Μα ο πατέρας και η μάνα από το πρωί μέχρι το βράδυ μόνο για ένα πράγμα σκέφτονται: Πώς να θρέψουν το παιδί τους, πώς να του παράσχουν ότι χρειάζεται για να ζήσει το παιδί τους άνετα και ωραία. Αυτό δεν κάνετε και εσείς; Γι’ αυτό δεν αγωνίζεστε;

Επομένως, τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε όταν θα έρχεστε στην Εκκλησία, εκτός από το να συνεχίσετε μέσα στο χώρο της καρδιάς του Θεού, την ίδια αγωνία που έχετε και έξω στη ζωή; Για τι άλλο θα μπορούσε να μιλήσει μια μάνα εκτός από τα παιδιά της; Ποια μάνα στο κάτω-κάτω της γραφής ενδιαφέρεται για τον εαυτό της και δεν την νοιάζει το παιδί της; Αφού ότι κάνει, μόνο για το παιδί της το κάνει. Επομένως δεν είναι μια ευκαιρία μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, που είναι ο χώρος της καρδιάς του Θεού, να γονατίσεις ψυχικά μέσα εκεί και να Του πεις: «Γλυκέ μου Πατέρα, γλυκιά μου Μάνα, σε ικετεύω, βοήθησε το παιδί μου, είναι πληγωμένο από τις αρρώστιες, είναι πληγωμένο γιατί έχει πολλά προβλήματα. Έχει όμως και χαρές. Ευλόγησε το στις χαρές και δώσε του δύναμη στις λύπες».

Αυτό δεν θα μπορούσατε να κάνετε; Επομένως, τι άλλο θα κάνετε από τώρα και στο εξής όλη την ώρα μέσα στην Εκκλησία, εκτός από το να προσεύχεστε για τους θησαυρούς σας; Δεν είναι ωραία αυτή η πράξη; Δεν θα σας δίνει αυτό χαρά, και δεν θα κουράζεστε πια μέσα στην Εκκλησία, αλλά θα παίρνετε μεγαλύτερη δύναμη διότι τώρα θα αγωνιάτε, θα κουράζεστε για τον θησαυρό σας; Τι λέτε;

Κι εσείς τα παιδιά, τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε από το να παρακαλάτε το Θεό να σας κάνει κρινάκια που θα ευωδιάζετε; Γιατί μπορεί όλα αυτά να είναι ωραία στη δημιουργία, αλλά είναι επίσης πάρα πολύ ωραίο κάτι, που όπως σας είπα προηγουμένως, είναι τόσο αναγκαίο, που χωρίς αυτό δεν ζούμε, η αναπνοή. Να αναπνέεις συνέχεια το οξυγόνο της αγάπης, το οξυγόνο της λατρείας των γονιών σου! Αλλά όμως κι εσύ μικρό παιδί να βγάζεις από την παιδική σου καρδιά την ευωδία της λατρείας, που έχεις και στο Θεό Πατέρα σου, αλλά και στους γονείς σου που σε ευλόγησαν. Ήρθες σ’ αυτήν τη γη και συνέχεια σε ευλογούν οι γονείς σου. Κάθε μέρα δεν σε σταυρώνει η μαμά σου και λέει: «Θεέ μου, ευλόγησε το παιδί μου»; Αυτό δεν κάνει η μαμά;

Επίλογος

Εύχομαι λοιπόν από σήμερα, η καρδιά εσάς των μανάδων να είναι στοργική, τρυφερή και να έχετε μεγάλη αγωνία για τα παιδιά σας. Και αυτή η αγωνία να μεταμορφώνεται σε θεϊκό μητρικό έρωτα. Με θεϊκό έρωτα να αναζητάτε τον μοναδικό έρωτα του κόσμου, που είναι ο ίδιος ο Θεός της καρδιάς μας και να Του λέτε: 

«Θεέ της καρδιάς μου, Σε ικετεύω, στείλε το πανάγιο Σου Πνεύμα και πλημμύρισε την καρδιά των παιδιών μου με σύνεση, σοφία και αγάπη. Εσύ σαν Μάνα πραγματική, σαν Πατέρας στοργικός, δώσε γαλήνη στα παιδιά μου, δώσε χαρά στα παιδιά μου, δώσε τους σύνεση και αξίωσε τα να βρίσκονται πάντα μέσα στην αγκαλιά Σου».

Εάν αυτό το δει ο Θεός, τότε αυτή η Εκκλησία που τώρα εσείς προσεύχεστε, θα μεταμορφωθεί σε έναν μικρό παράδεισο, που Εκείνος θα ανοίξει την στοργική Του αγκαλιά και θα κλείσει μέσα στην καρδιά Του όλες τις γλυκές μανούλες και όλους τους γλυκούς πατεράδες, όλους εσάς, που με πολύ εμπιστοσύνη και αφοσίωση στα λόγια Του, θα παίξετε τον σπουδαιότερο ρόλο στη ζωή σας: Να αποκτήσει ο Θεός Πατέρας, όσο μπορείτε πιο πολλούς αγγέλους μέσα στον Παράδεισο Του. Γιατί τα παιδιά σας θα μεταφυτευθούν σαν άγγελοι μέσα στον παράδεισο Του και ο Θεός Πατέρας θα είναι τρισευτυχισμένος, που θα βλέπει τόσους αγγέλους στον παράδεισο, χάρη σ’ εσάς, τις γλυκές μανούλες και τους γλυκούς πατεράδες. Αυτός είναι ο πραγματικός σας ρόλος!

Ο Θεός εύχομαι να σας ευλογήσει γλυκές μάνες και γλυκοί πατεράδες! Αμήν.

Κήρυγμα πατρός Ελπιδίου