.jpg)
Θέλω να σας ρωτήσω κάτι: Όλοι μας ξέρουμε ότι είμαστε άνθρωποι δισύνθετοι. Αποτελούμαστε από το σώμα και από την ψυχή.
Όμως τι είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να αγαπά, να χαίρεται, να ευφραίνεται, να έχει γαλήνη, να έχει ειρήνη, το σώμα ή η ψυχή; Η ψυχή.
Το σώμα τι είναι; Το σώμα είναι αυτό που έχει ντύσει την ψυχή και μέσα από αυτό εκφράζει η ψυχή αυτό που θέλει. Το σώμα μπορεί μοναχό του να κάνει ότι θέλει; Όχι. Κάνει ό,τι το διατάξει η ψυχή, ό,τι επιθυμεί η ψυχή. Αν η ψυχή του θέλει να κάνει ένα καλό, να πει ένα καλό λόγο και να δώσει χαρά στους άλλους, συνεργούν όλες οι αισθήσεις του ανθρώπου στην υλική τους μορφή.
Ένα παράδειγμα, για να κάνεις μια καλοσύνη, το κάνεις με μια χειρονομία χαράς, δίνεις στον άλλον ευφροσύνη, αγκαλιάζεις κάποιον και τον φιλάς. Δέστε λοιπόν η ψυχή όταν θέλει να εκφράσει τη χαρά της, την αγάπη της, βάζει το σώμα και τα κάνει αυτά! Το σώμα τα κάνει από μόνο του; Όχι. Η ψυχή είναι που ενεργεί πάνω στο σώμα.
Το ίδιο γίνεται όταν κάνουμε ένα κακό. Όταν κάποιος σκοτώνει κάποιον, όταν κάποιος βρίζει τον άλλον, όταν κάποιος φθονεί τον άλλον, όταν κάποιος εκφράζεται με τέτοιο τρόπο που τον καταρρακώνει, που τον εξευτελίζει, που τον φέρνει σε απόγνωση και κάνει άσχημα πράγματα, ποιο είναι εκείνο που καθοδηγεί το σώμα να τα κάνει; Η ψυχή.
Το επίγειο και το ουράνιο Βασίλειο
Γι’ αυτή την ψυχή όμως ελάχιστα οι άνθρωποι νοιάζονται! Πολύ ελάχιστα νοιάζονται! Νοιάζονται εύκολα για το τι θα φάνε, για το τι θα πιούνε, δηλαδή για το πόσο θα χαρεί το σώμα τους. Και αυτό δεν στο απαγορεύει ο Θεός, εξάλλου όλη αυτή την δημιουργία γι’ αυτό την έκανε, για να την χαιρόμαστε. Μακάριος είναι εκείνος ο άνθρωπος, που απολαμβάνει μέσα από την ψυχή του αυτό το μεγαλείο της δημιουργίας, που ο Θεός μας χάρισε. Να απολαμβάνουμε δηλαδή την φύση, τον αέρα, τα λουλούδια, την θάλασσα, να απολαμβάνουμε τα φαγητά, τα πάντα!
Αυτή είναι η χαρά ενός Πατέρα, που δημιουργεί για χάρη των παιδιών Του, όλο αυτό τον υπέροχο κόσμο. Όταν όμως βλέπει ο Θεός Πατέρας τα παιδιά Του, αντί να χαίρονται γι’ αυτήν την δημιουργία, να την χρησιμοποιούν ο ένας για να κάνει κακό στον άλλον, δηλητηριάζοντας ακόμα και τα τρόφιμα που τρώμε, δηλητηριάζοντας και το νερό που θα πιούμε, δηλητηριάζοντας και τον αέρα που θα αναπνεύσουμε, πέστε μου είναι ευτυχισμένος αυτός ο Πατέρας; Όχι, απεναντίας νοιώθει βαθιά θλίψη γι’ αυτά Του τα παιδιά.
Αλλά ξέρετε όμως ποια είναι η πιο μεγάλη θλίψη εκείνου του Πατέρα, που έφτιαξε ένα ουράνιο Βασίλειο και ένα επίγειο Βασίλειο; Όταν βλέπει τα παιδιά Του, που τα έχει στείλει να ζήσουν απλά και όμορφα μέσα σε αυτό το επίγειο Βασίλειο και να Του αποδείξουν ότι θέλουν μετά από αυτό το επίγειο Βασίλειο, να ανεβούν στο πιο γλυκό, στο πιο ωραίο, στο πιο φωτεινό, στο ουράνιο Του Βασίλειο, εκείνα να αδιαφορούν πλήρως και να μην το αναζητούν! Αυτή είναι η πιο μεγάλη θλίψη του ουράνιου Πατέρα μας…
Όταν όμως βλέπει ο Θεός ότι τα παιδιά Του το αναζητούν, τότε χαίρεται. Αν δει όμως ότι τα παιδιά Του, που τα έστειλε σε αυτή την γη, δεν το αναζητούν θλίβεται. Δεν είναι εξορία αυτή η γη που ζούμε! Είναι τόπος δουλειάς, τόπος εργασίας. Σαν εξορία δες το μονάχα ότι λείπεις από το ουράνιο Βασίλειο. Σαν εξορία δες το μονάχα σαν εκείνο τον άνθρωπο, που έφυγε μακριά να δουλέψει, να βγάλει χρήματα, για να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του.
Ναι, άμα είναι έτσι είναι σωστό, γιατί η αγάπη σου είναι αλλού, γιατί ο θησαυρός σου είναι αλλού, γιατί το Βασίλειο της ευτυχίας βρίσκεται αλλού. Και πράγματι το Βασίλειο της ευτυχίας είναι μόνο το ουράνιο Βασίλειο! Σε αυτή τη γη προπαιδευόμαστε και προετοιμαζόμαστε. Σε αυτή τη γη μας δίνει ο Θεός την ευκαιρία να δοκιμάσουμε από μόνοι μας ποιο Βασίλειο θα επιλέξουμε. Γιατί εκτός από το ουράνιο Βασίλειο, υπάρχει και ένα σκοτεινό Βασίλειο. Ας δούμε τα στοιχεία του καθενός:
Ουράνιο Βασίλειο του Θεού είναι η θεϊκή αγκαλιά Του
Στο ουράνιο Βασίλειο υπάρχει αυτό που είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που υπάρχει στο σκοτεινό Βασίλειο. Σε ποιόν ανήκει το ουράνιο Βασίλειο; Ποιος είναι ο Κάτοχος αυτού του ουράνιου Βασιλείου; Ποιος είναι ο Ιδιοκτήτης Του; Ποιος είναι Αυτός που το έφτιαξε; Είναι ο Θεός Πατέρας! Είναι ο Ουράνιος Πατέρας! Ποιος είναι Βασιλιάς σε αυτό το ουράνιο Βασίλειο; Είναι ο μονάκριβός Του Γιός, ο Ιησούς Χριστός! Είναι ο Υιός Του απόλυτος κυρίαρχος! «Πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου», (Λουκ. 10:22) λέει ο Ίδιος, στην Αγία Γραφή. «Όλα Μου τα παρέδωσε ο Πατέρας Μου. Όλο Του το Βασίλειο, Μου το παρέδωσε στα χέρια Μου».
Εκεί υπάρχει μονάχα ένα απόλυτο φως, ένα φως γαλήνιο, ένα φως ειρηνικό, ένα φως που σκεπάζει τα πάντα στο ουράνιο Βασίλειο. Ένα φως που δημιουργεί και φέρνει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου μια συνεχόμενη χαρά, μια συνεχόμενη ευτυχία, μια συνεχόμενη θεϊκή ηδονή. Δεν υπάρχει στασιμότητα στο Βασίλειο του Ουρανού, «εν τω φωτί σου οψόμεθα φως» λέμε. Δηλαδή συνέχεια μεταβαίνουμε από φως σε φως, από δόξα σε δόξα, από χαρά σε χαρά. Η αγιότητα, η ευτυχία, η θεϊκή ηδονή, δεν είναι μόνιμα, δεν είναι στάσιμα, αλλά συνέχεια μεταβαίνεις από το ένα στο άλλο, πάντα πιο ψηλά, πάντα πιο δυνατά, πάντα πιο έντονα, πάντα πιο γλυκά, πάντα πιο τρυφερά, πάντα πιο ηδονιστικά!
Ξέρετε γιατί; Γιατί ο Θεός είναι άπειρος και στην απειρότητά Του, βάζοντάς μας μέσα στη αγκαλιά Του, θέλει να γνωρίσουμε το μεγαλείο της μητρικής καρδιάς Του! Το ουράνιο Βασίλειο είναι η βασιλική αγκαλιά Του! Όμως η ευτυχία που μας χαρίζεται, μας δίνεται μέσα από το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα του φωτός, το Πνεύμα της γαλήνης, το Πνεύμα της ειρήνης. Γι’ αυτό το Άγιο Πνεύμα είναι ο Μέγας Βασιλεύς του Ουράνιου Βασιλείου και αυτό το δίνει ο Θεός Πατέρας μέσα από τον Υιό Του σε όλα Του τα πλάσματα, σε όλους τους υπηκόους Του, σε όλους τους πολίτες του ουράνιου Βασιλείου.
Αυτό το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που χαρίζει την απόλυτη χαρά και ηδονή, μια χαρά που δίνεται ειδικά στην κάθε μια ψυχή. Και λέω αυτό το «ειδικά στην κάθε μια ψυχή» ανάλογα με την ένταση της αγάπης της, ανάλογα με την ένταση του ενδιαφέροντός της για τον θεϊκό έρωτα, ανάλογα με τον αγώνα που κάνει, με την νοσταλγία που έχει να είναι πιο βαθιά μέσα στην μητρική καρδιά του Θεού Πατέρα.
Το ίδιο όμως δεν γίνεται και εδώ στη γη; Μπορεί εσύ να είσαι τώρα χαρούμενος ή χαρούμενη, να είσαι ευτυχισμένος, γιατί έχεις ένα άκουσμα καλό, ένα γεγονός ωραίο που σε έχει ευφράνει. Την ίδια όμως χαρά μπορεί να την απολαύσει και ο άλλος; Όχι, γιατί είναι προσωπική χαρά. Είναι σαν τη χαρά που έχει η μάνα όταν γεννάει η ίδια, που μπορεί στην αρχή να πονάει, να υποφέρει, μετά όμως είναι χαρούμενη.
Υποφέρουμε, πονάμε σε αυτή τη γη, αλλά αυτό που θα γεννηθεί μέσα μας, αυτή η θεϊκή νοσταλγία, να γίνουμε ένα με τον Θεό Πατέρα, είναι σαν το μωρό που γεννιέται και δίνει χαρά και ευτυχία στη μάνα. Και τότε όλες οι λύπες και οι στεναχώριες που πέρασε η μάνα μέχρι να γεννήσει, έχουν ξεχαστεί, έχουν φύγει, έχουν λησμονηθεί. Τώρα τι επικρατεί μονάχα; Η απόλυτη χαρά της ύπαρξης ενός μωρού, που ζεσταίνει την καρδιά, που ευφραίνει την ψυχή.
Ακριβώς το ίδιο πράγμα γίνεται και στα πνευματικά. Ο Θεός χαίρεται απόλυτα όταν βλέπει ότι το πλάσμα Του αγωνίστηκε σε αυτή την γη φιλότιμα με αγωνία να βρεθεί στην αγκαλιά Του, με πείσμα ενάντια στο κακό για να ασκήσει την αρετή, με επιμονή θαρραλέα σαν πραγματικά δυνατός στρατιώτης δικός Του, να αρνηθεί και να πει όχι σε κάθε τι σατανικό, να πει όχι σε κάθε τι που είναι δικές του κοσμικές, γήινες επιθυμίες που θα τον δέσουν με τον Άδη. Χαίρεται αυτός ο Πατέρας και τότε ξέρετε τι κάνει; Την ώρα εκείνη που ο άνθρωπος θα αφήσει το σώμα του εδώ στη γη, σαν άχρηστο πλέον για να γίνει ξανά χώμα, παίρνει την ψυχή του για να την εγκαταστήσει μόνιμα σαν ένα κρίνο, σαν ένα πανέμορφο λουλούδι, μέσα στον ανθόκηπο του Βασιλείου Του.
Δεν υπάρχει πιο μεγάλη ευτυχία από μια γυναίκα, που έχει ένα ωραίο μικρό σπιτάκι και έχει μια αυλίτσα και αγοράζει κάθε λίγο και λιγάκι λουλουδάκια και τα φυτεύει. Την βλέπεις με πόσο ενδιαφέρον θα τα ποτίσει, θα τα ξεσκαλίσει, θα τα ξεβοτανίσει, θα βγάλει τα αγριόχορτα, για να τα δει να φυτρώνουν και μετά όλος της ο μικρός κηπάκος να ανθίζει από τα λουλούδια!
Την ίδια χαρά που έχει αυτή η νοικοκυρά, έχει και ο Νοικοκύρης του ουράνιου Βασιλείου, όταν βλέπει κάθε φορά να ανεβαίνει από τη γη στον ουρανό ένα δικό του όμορφο λουλούδι και το τοποθετεί μέσα στον ανθόκηπο του ουράνιου Του Βασιλείου. Τότε λέει στους Αγγέλους Του: Αυτό είναι το λουλούδι της ψυχής Μου, το λουλούδι της καρδιάς Μου! Είναι ο γιός Μου! Είναι η κόρη Μου!
Με την ίδια χαρά όμως και εκείνα τα λουλούδια απολαμβάνουνε την ζεστασιά και το φως. Βλέπετε όλα τα λουλούδια κάτω από το φως και το νερό εύκολα μεγαλώνουν. Έτσι κάνει και ο Θεός, συνέχεια ποτίζει με το φως του Αγίου Του Πνεύματος όλα τα λουλούδια του Ουρανού, όλους τους Αγίους, όλους εκείνους που Τον αγάπησαν, που Τον λάτρεψαν.
Συνέχεια τα ποτίζει με το γάργαρο νερό της δικής Του ευσπλαχνίας, που μεταφράζεται σαν στοργή, σαν τρυφερότητα, σαν προστασία, σαν πατρική αγάπη. Δίνει όλα εκείνα τα στοιχεία, που δίνει μια μωρομάνα στο μωρό της. Με το γάργαρο νερό της θεϊκής Του λατρείας και αγάπης τα λουλούδια αυτά μέσα στον ανθόκηπο του ουράνιου Βασιλείου συνέχεια θα μεγαλώνουν και θα το στολίζουν με την ομορφιά και με την ευωδία τους.
Το Βασίλειο του Άδη
Δεν θέλω να μιλήσω για το σκοτεινό βασίλειο του Άδη, για το βασίλειο εκείνο που επικρατεί απόλυτο σκοτάδι. Είναι το σκοτάδι εκείνο που έχει κερδίσει όλες τις ψυχές που δεν δέχτηκαν το φως και έζησαν μέσα στο σκοτάδι της κακίας, του μίσους, του φθόνου, της ζήλειας και του φόνου. Όλο αυτό το σκοτεινό βασίλειο το κατοικούνε πνεύματα εξίσου φοβερά και σκοτεινά και που αδίστακτα θέλουν με κάθε τρόπο να πάρουν όλες τις ψυχές του Θεού Πατέρα, όλα τα σπλάχνα Του και να τα βάλουν εκεί στον Άδη.
Βλέπεις εδώ γίνεται σαν την αλεπού που έκοψε την ουρά της και τώρα θέλει να βάλει όλες τις άλλες αλεπούδες να κόψουν κι αυτές τις ουρές τους. Τα ίδια αυτά τα πονηρά πνεύματα χάθηκαν, όταν έφυγαν από την αγάπη, από την εμπιστοσύνη, από την αφοσίωση και την υπακοή στο Θεό Πατέρα και τώρα αγωνίζονται με τον ίδιο τρόπο να πείσουν όλους εμάς, τα σπλάχνα του Θεού, να γίνουμε και εμείς έτσι σαν και αυτούς. Δηλαδή, ανυπάκουοι στον Θεό Πατέρα, να μην Του αφοσιωθούμε, να μην Τον εμπιστευόμαστε και να μην Τον αγαπούμε.
Όλα αυτά τα πλάσματα τα διεκδικεί ο Εωσφόρος και προσπαθεί να τα πείσει λέγοντάς τους: «Ελάτε μαζί μου κι εγώ θα σας τα χαρίσω όλα!!!». Και όμως πόσοι άνθρωποι χάνονται; Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν την διάκριση να δουν την αξία του φωτός και να απεμπολήσουν το σκοτάδι; Πόσους ανθρώπους με θηλιά στο λαιμό τους παρασέρνει ο σατανάς και τους οδηγεί στο σκοτεινό του βασίλειο; Πόσοι άνθρωποι ταγμένοι και πλασμένοι για να χαρούν το ουράνιο Βασίλειο, εκεί που ο Βασιλιάς Ιησούς χαρίζει με εντολή του Πατέρα Του το πανάγιο Πνεύμα, το Πνεύμα του φωτός, το Πνεύμα της ειρήνης, το Πνεύμα της απόλυτος γαλήνης και ευτυχίας σε όλα του τα παιδιά, εκείνα επιλέγουν το σκοτεινό βασίλειο του Άδη;
Τι μεγάλη διαφορά! Στον Άδη μόνο σκοτάδι, μόνο λύπη μόνο πόνος, μόνο θλίψη! Στο ουράνιο Βασίλειο μόνο χαρά, μόνο ευτυχία, μόνο γαλήνη, μόνο απέραντη ειρήνη! Ο Θεός σου δίνει το δικαίωμα να διαλέξεις και σου λέει: «Διάλεξε, παιδί Μου!».
Όμως η μεγαλύτερη ευτυχία του Θεού Πατέρα είναι, όταν μια ψυχή από την γη ανεβαίνει στον ουρανό. Αυτό το γεγονός που κάνει όλους εμάς να κλαίμε, όταν χάνουμε έναν αγαπημένο μας, το ίδιο γεγονός κάνει ένα ολόκληρο Βασίλειο να χαίρεται και να πανηγυρίζει για τον ερχομό μιας υπέροχης ψυχής! Αυτό που κάνει εμάς να θλιβόμαστε, όταν χάνουμε αγαπημένα μας πρόσωπα, κάνει ένα ολόκληρο ουρανό να πανηγυρίζει, όταν αγκαλιάζει τα γλυκά αυτά σπλάχνα, όταν μέσα σε αυτά βλέπουν οι Άγγελοι μόνο μια μορφή, την μορφή του Βασιλιά τους, βλέπουν μονάχα ένα πνεύμα, το πνεύμα της Χάριτος του Αγίου.
Όταν βλέπουν αυτή την ψυχή, όσο έζησε στη γη, να έχει πει «όχι» στην κάθε αμαρτωλή ζωή και έχει κάνει αυτή η ύπαρξη πραγματική ζωή της, μονάχα τον Βασιλιά της, Αυτόν που στον ουρανό όλοι δοξάζουν, αλλά που στη γη άλλοι Τον έχουν Βασιλιά και άλλοι Τον μισούνε. Στον ουρανό θα μάθουμε πολλές αλήθειες, στη γη όμως ακόμα είμαστε αγωνιστές…
Το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολόγησης
οδηγεί τη ψυχή στον ουρανό
Μας δόθηκε ο τρόπος να μάθουμε γι’ Αυτόν τον Βασιλιά, μας έδωσε την Αγία Του Γραφή, μας έδωσε τον Νόμο Του, για να μας καθοδηγεί. Και μας έδωσε και κάτι περισσότερο, την δύναμη να φτάσουμε κοντά Του μέσα από τα πιο τρυφερά ευσπλαχνικά Μυστήρια. Εκτός από τη Βάπτιση και το Χρίσμα, που γινόμαστε Χριστιανοί, μας έδωσε δυο φοβερά Μυστήρια, τόσο φοβερά, τόσο δυνατά, που οι δαίμονες τρέμουνε μπροστά σε αυτά.
Μας έδωσε το Μυστήριο της Μετανοίας, για να μας δίνει κάθε μέρα, κάθε λεπτό την ευκαιρία ποτέ να μην μένουμε χαμηλά, ποτέ να μην αφήνουμε τα μάτια μας στη γη, αλλά να τα ανεβάζουμε ψηλά στον ουρανό. Εκεί γίνεται το μεγάλο Μυστήριο, να βλέπεις τον άνθρωπο, αυτόν που έκανε του κόσμου τα λάθη, του κόσμου τις βλακείες, που παρασύρθηκε φοβερά από τον σατανά, που έκανε όντως πράγματα άσχημα και σκοτεινά, που ήταν μπλεγμένος μέσα στα φοβερά δίχτυα αυτής της αράχνης, τώρα με τη μετάνοια, με το δάκρυ αυτό της συγνώμης που λέει στον Θεό Πατέρα, καταστρέφει όλους τους ιστούς, καταστρέφει όλα τα δεσίματα αυτής της φοβερής σκοτεινής αράχνης του Εωσφόρου.
Φεύγει από την αγκαλιά του, που τον κρατούσε πεισματικά ο σατανάς και τώρα μόνο με τη μετάνοια, αν είναι δυνατόν, με μια συγνώμη, να μεταβαίνεις από το ένα βασίλειο στο άλλο, από το σκοτεινό βασίλειο του Άδη που ήσουν μέχρι τώρα γερά δεμένος από τα δεσμά του Εωσφόρου, να μεταβαίνεις στο φωτεινό ουράνιο Βασίλειο του Θεού Πατέρα, που σου χαρίζεται η αιώνια ελευθερία.
Ξέρεις τι φοβερό πράγμα είναι αυτό; Με μία μόνο συγνώμη να αλλάζεις τη ζωή σου! Ξέρεις τι σημαίνει με ένα συγνώμη ενώπιον του Θεού, αμέσως να έρχονται μυριάδες Αγγέλων για να σε σκεπάσουν και να κάνουν χαρά και πανηγύρι στον ουρανό; Χαρά λέει γίνεται «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντα εν τω ουρανώ» (Λουκ. 15, 7).
Όλος ο ουρανός πανηγυρίζει για μια ψυχή, γιατί κάθε μια ψυχή είναι άπειρα μοναδική βγαλμένη από την καρδιά του Θεού μέσα από τον Παράδεισο, για να ξαναποκτήσει τον Παράδεισο! Γι’ αυτό χαίρονται τα ουράνια αδέλφια μας, όλοι οι Άγιοι μας, όταν μας βλέπουν να επιστρέφουμε πίσω στην πραγματική μας πατρίδα, στο ουράνιο Βασίλειο.
Φοβερό πράγμα αυτή η λέξη «συγνώμη»! Μια λέξη όμως που δεν την λέμε τακτικά, που δεν την χρησιμοποιούμε και αγνοούμε την δύναμη και την αξία της. Σπάνια να πουν οι άνθρωποι «συγνώμη». Καμιά φορά όταν μεταξύ τους τσακώνονται, την λέξη συγνώμη δεν θα την πούνε. «Εσύ να την πεις, λέει ο ένας στον άλλο, εσύ έχεις το άδικο!»
Αγνοούν την δύναμη της λέξης, που βγαίνει όμως μέσα από την ταπείνωση. Την «συγνώμη» θα την πουν πολλοί. Ξέρετε πόσες φορές λέμε «συγνώμη» και την λέμε με τέτοιο τρόπο, σαν να θέλουμε να τον ξεφορτωθούμε τον άλλον. Την λέμε να τον υποτιμήσουμε. Μερικά παραδείγματα: «Συγνώμη, αλλά αυτό που κάνεις είναι βλακεία!» «Συγνώμη, αλλά αυτό που λες είναι ανοησία!» «Συγνώμη, αλλά είσαι τελείως έξω από το θέμα!» «Συγνώμη, αλλά παιδί μου, δεν κάνεις γι’ αυτό το πράγμα!» Χρησιμοποιούμε την πιο ιερή λέξη, στην πιο ανόητη σατανική θέση, στη θέση του εγωισμού, στην θέση της υπερφίαλης οίησης.
Είναι μεγάλη υπόθεση αυτή η λέξη να βγαίνει μέσα από τα βάθη μιας ταπεινής καρδιάς. Τότε αυτή η λέξη αποκτά τέτοια τρομακτική δύναμη, που τρομάζει τους δαίμονες, γίνεται φωτιά και τους καίει και γίνεται τέτοιο φοβερό όπλο στα χέρια μιας ψυχής, που ο σατανάς και όλο του το σινάφι να τρέμει!!!
Μάθετε να λέτε τη λέξη «συγνώμη» ταπεινά! Μάθετε να χρησιμοποιείτε τη λέξη «συγνώμη» τακτικά! Μάθετε συνέχεια να αναφέρεστε στο Θεό και να Του λέτε: «Συγχώρεσέ με, Πατέρα μου, για ότι Σε πίκρανα». Και πέστε Του αμέσως την πιο γλυκιά λέξη που ακολουθεί την συγνώμη, την λέξη «Σ’ αγαπώ».
Αυτές οι δυο λέξεις είναι τα δυο φτερά, που κάνει μια ψυχή να πετά στον ουρανό. Αυτές οι δυο λέξεις είναι τα φτερά εκείνα, που κάνει την ψυχή μετά τον θάνατο, να φεύγει στον ουρανό με τέτοια δύναμη ταχύτητας φωτός, που και οι δαίμονες να μην μπορούν να αντιστέκονται. Δεν μπορούν να αντισταθούν τα δαιμόνια μπροστά στη δύναμη μιας ψυχής γεμάτη συγνώμη και ταπείνωση, γιατί τους καίει αυτή η δύναμη!
Όμως, αν αυτή η λέξη είναι τόσο δυνατή, αν αυτή η λέξη έχει τόσο βάρος, αν αυτή η λέξη έχει τόσο φωτιά, είναι τόσο φωτεινή, που κάνει αμέσως την ζυγαριά που θα την βάλεις, πολύ δυνατά να λυγίσει και να πετάξει έξω όσα λάθη και αν έχεις κάνει!
Αν αυτή η λέξη κάνει όλο τον ουρανό συγκινημένο να σκύβει για να δει αυτή την ψυχή, στο δάκρυ του ληστή μπορείτε να καταλάβετε την αξία της συγνώμης. Στην μετάνοια ενός ληστή, που πέρασε όλη του τη ζωή με λάθη και αμαρτίες, αν είναι δυνατόν, μέσα σε δευτερόλεπτα όταν είπε «μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. κγ΄ 42) κέρδισε τον Παράδεισο!
Σαν τι φωτιά βγήκε μέσα από την καρδιά του ληστή;
Σαν τι συγνώμη βγήκε μέσα από την ψυχή αυτού του ανθρώπου, που ήταν μέχρι τώρα πλημμυρισμένος από λάθη και αμαρτίες;
Ποια δύναμη ήταν τόσο δυνατή που συγκίνησε τον Θεό Πατέρα;
Σαν τι φωτιά έβγαζε αυτή η λέξη «μνήσθητί μου, Κύριε», «συγχώρεσέ με Κύριε, όταν θα έλθεις στο Βασίλειο σου» που έκανε τον Θεό Πατέρα αμέσως να τον πάρει από το χέρι και στον ουρανό να τον ανεβάσει;
Να μην το ξεχνάτε αυτό, ο ληστής πρέπει να είναι για όλους μας το υπόδειγμα, το μέτρο της άκρας ευσπλαχνίας του Θεού. Δεν μιλάμε εδώ για ευσπλαχνία, μιλάμε για άκρα ευσπλαχνία! Δεν μιλάμε για έλεος του Θεού, μιλάμε για άπειρο έλεος του Θεού! Δεν μιλάμε απλώς για αγάπη του Θεού, μιλάμε για θεϊκό έρωτα του Θεού που ψάχνει να βρει μια λέξη συγνώμη, να αρπάξει μια ψυχή και να την κρύψει μέσα στην δική Του πατρική αγκαλιά!
Αν όμως αυτή η λέξη «συγνώμη» έχει τόσο δύναμη, πόση μεγάλη δύναμη έχει η επόμενη λέξη, που κάνει τους δαίμονες, όχι να τρέμουν, όχι να φοβούνται, αλλά να καίγονται και να χάνονται. Είναι η λέξη εκείνη που μαρτυρεί τον θεϊκό έρωτα και σε βάζει μέσα στην καρδιά Του. Η λέξη «σ’ αγαπώ» που έχει μέσα πολύ συγνώμη, που έχει πολύ ταπείνωση, τότε δεν μπορεί παρά να κάνει έναν ολόκληρο Θεό να σκύβει για να δει αυτή την ψυχή. Και αυτή η λέξη «σ’ αγαπώ» βρίσκεται κρυμμένη μέσα σε μια πράξη απλή και πρακτική εδώ στη γη, την οποία θα σας εξηγήσω στη συνέχεια. Διαλέγεις και παίρνεις!
Θέλω όμως τώρα να επανέλθω στη λέξη «συγνώμη», που όταν την λέμε στον ουρανό Εκείνος αγαλλιά!
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να αρνείσαι την ύπαρξη
και την αγάπη του Θεού Πατέρα μας
Η πρώτη συγνώμη των αμαρτιών μας ξέρετε που γίνεται; Μήπως στον πνευματικό ιερέα; Όχι. Σωστά απαντήσετε, μέσα μας γίνεται την ώρα εκείνη που λέμε «συγχώρεσέ με Θεέ μου γι’ αυτό το λάθος που έκανα». Τότε γίνεται η πρώτη μετάνοια, τότε είναι η πρώτη χαρά του Θεού Πατέρα! Είναι η ώρα εκείνη που ο Θεός σκύβει για να δει το παιδί Του, που με τα λάθη και τις αμαρτίες του και την άρνησή του να Τον αγαπήσει και να Τον αποδεχτεί σαν Πατέρα του, τόσο καιρό Τον έκανε πικραμένο να γυρίζει τα μάτια Του αλλού, γιατί δεν μπορούσε να βλέπει το παιδί Του να Τον αρνείται.
Και ο καθένας έτσι δεν κάνει; Όταν κάποιο παιδί μας, μας αρνείται και μας πολεμάει, γυρνάμε αλλού για να κλάψουμε μυστικά. Αυτό κάνει και ο Θεός Πατέρας, γυρνάει τα μάτια Του αλλού, για να κλάψει μυστικά και να δουν οι Άγγελοι τον πόνο της ψυχής Του, της καρδιάς Του, της ύπαρξής Του, της θεϊκής Του παρουσίας, όταν βλέπει τα παιδιά Του, αυτά που τα λατρεύει, που γι’ αυτά έστειλε τον Γιό Του να σταυρωθεί, αυτά να Τον ατιμάζουν να Τον αρνούνται!
Γράφτηκε μέσα στη Γραφή από το ίδιο το στόμα του Λυτρωτή σε κάποια εδάφια περί αμαρτίας, περί δικαιοσύνης και περί κρίσης το εξής, που μου έκανε εντύπωση όταν το διάβαζα. Το πρώτο, περί αμαρτίας, λέει ότι «ου πιστεύετε εις εμέ». Δηλαδή, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία στον Θεό Πατέρα από το να Τον αρνείσαι. Να αρνείσαι την ύπαρξή Του! Να αρνείσαι την αγάπη Του! Να αρνείσαι την παρουσία Του! Να αρνείσαι τον έρωτα Του! Υπάρχει ποιο μεγάλη αμαρτία;
Όταν ο καθένας από εμάς πάει να εξομολογηθεί κάθεται και λέει: «Πάτερ έκανα εκείνο, εκείνο, εκείνο και εκείνο» και σχολιάζει στην συνέχεια τα ψέματα που λέει, τις κατακρίσεις που κάνει, καμιά φορά τις ‘’λαδιές’’ που κάνει, τα σαρκικά του λάθη κ.λ.π. Και γυρνάει ο Θεός και λέει στην ψυχούλα Του αυτή: «Παιδί Μου, όλα αυτά τα λάθη που έχεις κάνει, Εγώ κάθε φορά που μου έλεγες συγνώμη, σε συγχωρούσα.
Μα ένα λάθος που δεν μπορούσα μέσα στην καρδιά Μου να το δεχτώ, είναι πως το δικό Μου το παιδί αρνείται να Με φωνάξει «Πατέρα Μου»! Αρνείται να Μου πει μια λέξη «Σ’ αγαπώ»! Αρνείται να Μου πει, ότι Του ανήκω και Μου ανήκει! Αυτή είναι η πιο μεγάλη αμαρτία γιέ Μου! Αυτή είναι η πιο μεγάλη αμαρτία κόρη Μου, που δέχεται η πατρική Μου θεϊκή καρδιά, όταν Με αρνείσαι, όταν αρνείσαι την αγάπη Μου! Μπορεί να μην θες να δεις το πόσο ευσπλαχνικός Είμαι σε σένα, το πόσο σε λατρεύω, το τι κάνω για σένα, μα δεν βλέπεις όλα αυτά τα θαύματα στη ζωή σου, που συνέχεια Εγώ με τη δικιά Μου σκέπη σου κάνω; Αρνείσαι τουλάχιστον ότι σ’ αγαπώ;»
Τελικά τι Τον θλίβει πιο πολύ τον Θεό; Τι Τον κάνει να υποφέρει πιο πολύ τον Θεό; Όταν ο καθένας αρνείται μέσα στη ζωή του την παρουσία Του! Και λέει ο Θεός: «Αρνείστε την παρουσία Μου, δεν Με πιστεύετε.
Λέτε πως υπάρχω, αλλά δεν Με εμπιστεύεστε για να Μου αποδείξετε πως υπάρχω.
Λέτε πως υπάρχω, αλλά δεν Με πιστεύετε για να Μου αποδείξετε ότι υπάρχω.
Την ύπαρξή Μου ομολογούν μόνο εκείνοι που Με πιστεύουν με εμπιστοσύνη, που Μου αφήνουν την καρδιά τους, την ψυχή τους στα χέρια Μου, που για χάρη της δικιάς Μου αγάπης αγωνίζονται να κόψουν τα δικά τους λάθη. Αυτή είναι η μεγάλη αγάπη που δείχνουν στον Θεό Πατέρα τους!»
«Μόνο όταν κοινωνάτε το Σώμα και το Αίμα του Γιού Μου εξαλείφονται τα λάθη σας και θα έλθετε τελείως καθαροί
μπροστά Μου στο ουράνιο Βασίλειο!»
«Και τώρα θα σας πω για το πιο μεγάλο θλιβερό γεγονός, που κάνει την Πατρική Μου την καρδιά να σπαράζει φοβερά και να πληγώνεται τόσο δυνατά. Είναι όταν σας χαρίζω τον Γιό Μου, τον μονάκριβό Μου Θησαυρό, τον Βασιλιά του ουράνιου Μου Βασιλείου, Αυτόν που όλοι σας θα δείτε μια μέρα στην άλλη την ζωή να κρίνει ζώντας και νεκρούς, Αυτόν που σας Τον χάρισα για να γίνει ο δικός σας Βασιλιάς και σεις να γίνετε ένα με Αυτόν, κι εσείς δεν προσέρχεστε στην θεία Κοινωνία να μεταλάβετε το Σώμα και το Αίμα Του. Τότε, λέει ο Θεός, θα καταλάβατε πόσες φορές Τον αρνηθήκατε».
Πολλοί από εσάς λένε: «Μα, Θεέ μου, δεν Σε έχω αρνηθεί. Εγώ αγωνίζομαι να τηρήσω τις εντολές Σου. Αγωνίζομαι να ζήσω όπως θες Εσύ». «Και Εγώ, λέω ο Θεός, θα σου πω μονάχα ένα: «Πότε, γιέ Μου, πίστεψες στον Βασιλιά Γιό Μου και Θεό σου; Πότε Τον δέχτηκες σαν Βασιλιά σου να κατευθύνει την ζωή σου; Πότε Τον άφησες να έλθει με πολύ χαρά μέσα σε μια καρδιά νοσταλγική σαν την δικιά σου; Πες Μου, παιδί Μου, πότε ήρθες εσύ στην Εκκλησία, όχι απλά για να μνημονεύσεις ότι υπάρχω, όχι απλά για να δοξολογήσεις την παρουσία Μου, αλλά να δεχτείς Εμένα μέσα από τον Γιό Μου;
Πόσες φορές ήρθες στην Εκκλησία να Μου πεις: «Πατέρα σήμερα θα έρθω για να πάρω τον Γιό Σου μέσα στην καρδιά Μου, για να πάρω Εσένα τον Βασιλιά Μου και να μου δώσεις το δικαίωμα να πλημμυρίσω την ύπαρξή μου με το Άγιο Σου Πνεύμα; Θέλω να μάθετε όλοι σας παιδιά Μου, όταν ακόμα μετανιώνετε, Εγώ σας ακούω. Όταν πηγαίνετε μετά στον πνευματικό ιερέα για να πείτε τα λάθη σας, Εγώ σας συγχωρώ. Αλλά ποτέ όμως δεν εξαλείφω τα λάθη σας, εάν δεν έρθετε να τα κάψετε στη φωτιά της αγάπης του Γιού Μου μέσα από τη θεία Κοινωνία! Αν δεν το κάνετε αυτό, απλούστατα το μόνο που καταφέρνετε είναι να πιάνετε τα σκουπίδια και να τα βάλετε στον σκουπιδοτενεκέ πάλι μέσα στο σπίτι σας!
Θέλω να Μου πείτε, όταν βάζετε τα σκουπίδια μέσα στον σκουπιδοτενεκέ μέσα στο σπίτι σας και τα αφήσετε εκεί χωρίς να τα πετάξετε, χωρίς να τα κάψετε για ένα μήνα ή για δυο μήνες ξέρετε τι θα συμβεί; Θα βρωμίσουν και όλο το σπίτι δεν θα μπορεί να σας δέχεται. Δεν θα μπορείτε να μένετε. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και εδώ.
Γι’ αυτό πουθενά δεν γράφτηκε μέσα στην Αγία Γραφή «εις άφεσιν αμαρτιών» παρά μόνο όταν κοινωνάτε το Σώμα και το Αίμα του Γιού Μου: «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το Σώμα Μου το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών». Το ίδιο και για το Αίμα Του: «Πίειτε εξ’ αυτού πάντες, … εις άφεσιν αμαρτιών».
Εάν αυτό δεν το κάνετε και δεν μεταλαβαίνετε με πίστη στην σταυρική θυσία του Γιού Μου, να ξέρετε ότι μπορεί Εγώ να σας έχω συγχωρέσει, μπορεί να έχετε αποκαταστήσει την σχέση σας με Μένα, αλλά ποτέ δεν θα μείνετε στην καρδιά Μου. Στο περιβόλι, στον ανθόκηπο του Βασιλείου Μου μπορεί να σας βάλω, αλλά ποτέ δεν θα γευτείτε το μεγαλείο της γαλήνης, της ειρήνης, της ευτυχίας, της απέραντης θεϊκής ηδονής, αν δεν μπείτε μέσα στην ίδια Μου την καρδιά.
Και στην δική Μου την καρδιά μπαίνουν μονάχα εκείνοι που σέβονται τον πόνο του Γιού Μου, την θυσία του Γιού Μου, την λατρεία του Γιού Μου, αυτό που έκανε ο Γιός Μου, που θυσιάστηκε για σας! Γι’ αυτό σας δίνω το Σώμα και το Αίμα Του, να το παίρνετε μέσα στην καρδιά σας για να εξαλείφει και να καθαρίζει τελείως την ψυχή και το σώμα σας.
Είναι ο σκουπιδοτενεκές που βγαίνει έξω πλέον και πετιέται στα άχρηστα και καίγεται! Είδατε τι κάνουν στους σκουπιδότοπους, εκεί που πετάνε τα σκουπίδια; Έτσι τα αφήνουνε; Όχι. Βάζουν φωτιά και τα καίνε. Το ίδιο γίνεται κι εδώ, λέει ο Θεός, η φωτιά του Σώματος και του Αίματος του Γιού Μου καίει τελείως πλέον όλα τα σκουπίδια! Γι’ αυτό μην νομίζετε ότι με μια συγνώμη που Εγώ σας συγχωρώ, με μια ταπείνωση μπροστά στον πνευματικό Μου ιερέα, που Εγώ πάλι αποκαθιστώ την σχέση με εσάς, μπορεί να σας φέρει στην καρδιά Μου, εάν δεν κάψετε τελείως τα λάθη και έλθετε μπροστά Μου τελείως καθαροί, όπως θέλει ο Γιός Μου. Αυτά σας τα λέω για να καταλάβετε την αξία της Θείας Κοινωνίας».
Ο συμβολισμός των κολλύβων
Σήμερα που θα διαβάσουμε τις ευχές για τα κόλλυβα που φέρατε, θέλω να ξέρετε ότι όλες αυτές οι ψυχούλες με διαφορετικό τρόπο άγγιξαν τον λόγο του Θεού, με διαφορετικό τρόπο και δρόμο θέλησαν να ανεβούν στον ουρανό.
Τότε Μου θυμίζουν όλα αυτά τα μικρά σποράκια του σταριού, όχι πλέον τα άπειρα λάθη, τα άπειρα αμαρτήματα των άλλων Μου παιδιών, αλλά τώρα Μου θυμίζουν τις άπειρες λέξεις της λατρείας που Μου έλεγαν όσο ζούσαν σε αυτή τη γη. Όπως είναι άπειρα αυτά τα σπιρίδια του σταριού, άπειρες φορές άκουγα μέσα από την ψυχή τους: «Ιησού Μου, Βασιλιά Μου, Σ’ αγαπώ! Είσαι ο γλυκύς Μου έρωτας! Είσαι ο Θεός Μου! Είσαι η αγάπη Μου! Είσαι η λατρεία Μου!»
Και όταν βλέπω αυτή την ζάχαρη που εσείς βάλατε από πάνω, για να θυμίσετε την ευσπλαχνία Μου, Εγώ θυμούμαι την άπειρη ευσπλαχνία που έδινα σαν χάριτες, σαν ευλογίες του Αγίου Πνεύματος σε μια ψυχούλα που Με λάτρευε.
Πόσο διαφορετικά πολλές φορές φαντάζουν το ένα κόλλυβο από το άλλο. Στο ένα Μου θυμίζει τα άπειρα λάθη του παιδιού Μου και την άπειρη ευσπλαχνία που έπρεπε συνέχεια να του δίνω μόνο και μόνο για να τον σηκώνω από τα λάθη. Και στο άλλο κόλλυβο βλέπω με τα άπειρα σπιρίδια του σταριού που είναι μέσα, τις άπειρες εκφράσεις λατρείας και αγάπης και θεϊκού έρωτα που Μου ανέπεμπε το κοριτσάκι Μου και ο γιός Μου εδώ στη γη και Με έκανε ευτυχισμένο Βασιλιά της ψυχής του.
Γι’ αυτό στο ένα κόλλυβο που έχετε αναμμένο το κεράκι, Μου θυμίζει την ικεσία να φωτίσω αυτή την ψυχή, να την απαλλάξω από το σκοτάδι του Άδη. Αλλά στο άλλο κόλλυβο του αγαπημένου Μου παιδιού, το κεράκι που ανάψατε θέλω να σας θυμίζει την φωτιά του θεϊκού έρωτα που έκαιγε μέσα στην ψυχή αυτού του παιδιού Μου. Πόσο διαφορετικά φαίνονται τα ίδια πράγματα στα μάτια, αλλά τόσο διαφορετικά στην δική Μου την καρδιά».
Επίλογος
Εύχομαι όλοι εσείς να είσαστε οι ψυχές εκείνες, που θα Τον λατρέψετε εδώ στη γη απόλυτα σαν Βασιλιά και Θεό σας και θα αφήσετε το κεράκι του θεϊκού σας έρωτα όχι απλώς να ανάβει, αλλά να καίει τα σωθικά σας, για να γίνεται ένα με Εκείνον.
Και αυτό θα το κατορθώσετε μόνο με ένα τρόπο: Όταν μάθετε στη ζωή σας να λέτε ταπεινά συγνώμη για τα λάθη σας και όταν αφήνετε την καρδιά σας συνέχεια στην έξαψη, στην έκρηξη του ηφαιστείου της λατρείας σας στο Θεό, να εκφράζει τον θεϊκό έρωτα που έχει η ζωή σας, η ψυχή σας, όλη σας η ύπαρξη, στο Βασιλιά Θεό σας!
Εύχομαι να είστε εσείς οι φωτιές που μια μέρα θα καίνε από θεϊκό έρωτα και θα φωτίζουν εκτός από τον εαυτό σας, τους γύρω σας και τους παραδίπλα σας και όλο τον κόσμο!
Ο Θεός να σας ευλογεί όλους! Αμήν.
Κήρυγμα πατρός Ελπιδίου (Ψυχοσάββατο 2013)
