Ουράνια μηνύματα στην Ανάληψη του Κυρίου μας

Η ημέρα της Αναλήψεως είναι μια πολύ μεγάλη ημέρα, για μια φοβερή υπόσχεση που δίνει ο Θεός μέσα από τον Γιό Του σε όλους τους ανθρώπους, σε όλα τα σπλάχνα Του. Είναι τόσο φοβερή και τόσο μεγάλη, που εάν ξέραμε την αξία της, όλοι θα ήμασταν στις Εκκλησίες για να απολαύσουμε το μεγαλείο της διδασκαλίας.

Λέει μέσα το Ευαγγέλιο σήμερα το εξής: «Τω καιρώ εκείνω αναστάς ο Ιησούς εκ νεκρών, έστη εν μέσω αυτών και λέγει αυτοίς· Ειρήνη υμίν· πτοηθέντες δε και έμφοβοι γενόμενοι εδόκουν πνεύμα θεωρείν και είπεν αυτοίς· Τι τεταραγμένοι εστέ, και διατί διαλογισμοί αναβαίνουσιν εν ταις καρδίαις υμών; Ίδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμί· ψηλαφήσατε και ίδετε, ότι πνεύμα, σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα. Και τούτο ειπών επέδειξεν αυτοίς τας χείρας και τους πόδας. Έτι δε απιστούντων αυτών από της χαράς και θαυμαζόντων είπεν αυτοίς· Έχετέ τι βρώσιμον ενθάδε; οι δε επέδωκαν αυτώ ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου, και λαβών αυτών έφαγεν»(Ιωαν. ΚΔ’, 36-43).

Δηλαδή: «Εκείνο το καιρό όταν αναστήθηκε ο Ιησούς από τους νεκρούς, στάθηκε ανάμεσα στους Μαθητές Του και τους λέει: “Eιρήνη σε εσάς”. Αυτοί φοβήθηκαν και νόμιζαν ότι είναι πνεύμα. Γι’ αυτό τους λέει ο Ιησούς: “Γιατί είστε ταραγμένοι; Και γιατί τόσοι πολλοί λογισμοί σύγχυσης υπάρχουν μέσα στον νου σας; Δείτε τα χέρια Μου και τα πόδια Μου, Εγώ είμαι». Τους έδειξε δηλαδή τις πληγές Του και τους είπε: “Εγώ είμαι, ψηλαφήσετε Με, δείτε Με και αγγίξετε Με. Το πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά. Όμως Εμένα που βλέπετε τώρα, έχω και σάρκα και οστά”. Αφού τους είπε αυτά, τους έδειξε τις πληγές από τα χέρια και τα πόδια Του. Επειδή αυτοί ακόμα απιστούσαν και θαύμαζαν από τη χαρά τους, τους ρωτάει: «Έχετε κάτι βρώσιμο να φάμε;» Και τότε αυτοί του έδωσαν ψάρι και μέλι.  Και αφού τα έλαβε αυτά, έφαγε».

     Για να σας τονίσω το μεγαλειώδες γεγονός που συμβαίνει μετά την Ανάσταση, θα σας πω τα εξής: Ο Ιησούς έχει και οστά και σάρκα. Περνάει όμως και μέσα από τους τοίχους! Κεκλεισμένων των θυρών εισήλθε και Τον βλέπουν μπροστά τους. Τελικά, τι μορφή έχει το σώμα Του; Πως είναι αυτό το σώμα Του; Πρέπει να τρέξουμε πίσω, πολύ πίσω για να βρούμε την απάντηση, την οποία και θα σας εξηγήσω αργότερα.  

Αναμνήσεις της Θεοτόκου Μαριάμ

στην Ανάληψη του Κυρίου μας

Αυτά θυμάται η Θεοτόκος Μαριάμ την ώρα εκείνη που ο Ιησούς, ο πολυαγαπημένος της Γιός, ο μονάκριβός της θησαυρός, της ανακοίνωσε ότι: «Μανούλα Μου, τώρα ήρθε η ώρα να πάω στον Πατέρα Μου». Και αφού μάζεψε όλους τους Μαθητές, ξεκίνησαν μέχρι την Βηθανία, έτσι λέει το Ευαγγέλιο. Κι εκεί πάνω σε ένα βουνό θα γίνει αυτή η μεγαλοπρεπής ανάβαση του Ιησού στον ουρανό. Κοιτούσε ο Ιησούς τους Μαθητές Του, τα αγαπημένα Του παιδιά, που πάντα ήταν φοβισμένοι. Ενώ έβλεπαν τόσα θαύματα, ενώ άκουγαν τόση υπέροχη διδασκαλία, ενώ διδάχθηκαν τα πιο υπέροχα μυστήρια του ουρανού, είναι ακόμη αδύναμοι και φοβισμένοι. Ακόμη η έκπληξη της Ανάστασής Του δεν είχε φύγει μέσα από την καρδιά τους. Έπρεπε να περάσουν τόσοι μήνες για να τους φύγει ο φόβος και η αμφιβολία. Τρία χρόνια δίδασκε ο Ιησούς και όμως έπρεπε να αναστηθεί για να προβληματισθούν για το μεγαλείο της θεϊκής παρουσίας του Υιού του Θεού σαν Υιό του ανθρώπου.

Στην Ανάσταση τότε πλέον αντιλαμβάνονται, ότι τελικά δεν ήταν τόσο απλή η παρουσία αυτού του δήθεν ανθρώπου, του δήθεν Προφήτη, γιατί δεν είναι ο οιοσδήποτε Προφήτης, δεν είναι ο οιοσδήποτε άνθρωπος, είναι ο Υιός του Θεού, που έγινε Υιός του ανθρώπου. Στην Ανάσταση διαπιστώνεις ακόμη ότι, ενώ ακούν  από τις μαθήτριες: «Μα δεν είναι στον τάφο! Είναι αποκεκυλισμένος ο λίθος! Δεν είναι μέσα!», εντούτοις με έκπληξη τρέχουν να δουν. Τρέχει ο Πέτρος, τρέχει ο Ιωάννης, και ο Πέτρος κάθεται και απορεί: «Πως είναι δυνατόν να κυλήσει αυτός ο λίθος; Τελικά όλα αυτά που μας έλεγε ήταν αληθινά;» Μπαίνει η λογική στη μέση. Ακόμα απιστούν, ακόμα είναι φοβισμένοι. Βλέπουν ότι είναι το κενοτάφιο χωρίς πλέον τον Βασιλέα του κόσμου και επιστρέφουν μόνοι τους μέσα στο χώρο εκείνο που όλοι μαζί συζητούν και ξανασυζητούν το θέμα της Ανάστασης του Κυρίου μας κάτω όμως από τη σκιά του φόβου, της σύγχυσης, και των λογισμών.

Και όταν είναι όλοι μαζί, βρίσκεται ξανά ανάμεσα τους ο Θησαυρός τους, ο Δάσκαλος τους και τους λέει: «Αγγίξτε Με, δώστε Μου κάτι να φάω. Δεν είμαι πνεύμα, έχω σάρκα και οστά». Και τότε αντιλαμβάνονται οι Μαθητές το μυστήριο εκείνο που κατά διαστήματα τους αποκάλυπτε και που όλος ο υπόλοιπος κόσμος θα μπορούσε τώρα σιγά-σιγά να το μάθαινε. 

Είναι αυτά που αποκάλυπτε στην γλυκιά Του μητερούλα, γιατί και η ίδια πολλές φορές απορούσε και έλεγε στον ουράνιο της Πατέρα: «Πατέρα μου, μου έδωσες αυτόν τον θησαυρό. Τι είναι όμως αυτός ο θησαυρός; Τι ρόλο θα παίξει ο θησαυρός μου για την σωτηρία των παιδιών Σου;» Και ενώ Τον λάτρευε σαν Γιό της, γνώριζε ότι Τον έστειλε ο Θεός για να εκτελέσει σαν Γιός Του το μεγαλύτερο και σημαντικότερο έργο σε όλη την ανθρωπότητα, που είναι η σωτηρία.

Πόσες φορές μυστικά ο Γιός και η μάνα ήταν αγκαλιασμένοι στην πιο γλυκιά αγάπη, στην πιο γλυκιά ενότητα μητρικής λατρείας! Ποιος όμως σε ποιόν έδινε την μητρική λατρεία; Σαν άνθρωπος η μάνα έδινε την μητρική της αγάπη στον Γιό της. Και Εκείνος, ενώ ήταν Γιός της, ήταν και Πατέρας και Μάνα της και έκρυβε μέσα στην μητρική Του καρδιά την ίδια Του την μάνα σαν δικό Του κοριτσάκι. Και εκεί σαν ένα, της ερμήνευε τα θεϊκά μυστήρια, που ποτέ όμως δεν της επετράπη να τα πει σε κανέναν μας, αλλά έπρεπε να τα μεταφέρουν σε εμάς οι Απόστολοι και οι διάδοχοι τους.

Της αποκάλυπτε αυτό το μεγάλο γεγονός που σήμερα γιορτάζουμε. Γι’ αυτό την ώρα που πήγαιναν όλοι μαζί οι Μαθητές, για να γίνει το μεγαλειώδες αυτό γεγονός της Αναλήψεως, τα μάτια αυτής της υπέροχης μάνας ήταν δακρυσμένα και από χαρά, και από λύπη. Υπέρτατη χαρά επειδή βλέπει τη χαρά του Γιού της και υπέρτατη λύπη μέσα της επειδή τώρα θα χάσει τον αγαπημένο της Γιό μέσα από την αγκαλιά της.

Ξέρετε γιατί είχε χαρά; Γιατί τώρα ξέρει ότι ο Γιός της, που σε όλη Του την ζωή, από την ώρα που γεννήθηκε μέχρι αυτή την ώρα, το μόνο που έκανε ήταν να λατρεύει το Θεό Πατέρα Του. Τίποτα άλλο δεν έβλεπε, παρά μονάχα την λαχτάρα του Γιού για τον Πατέρα Του! Αυτήν την τόσο γλυκιά λαχτάρα που έκανε την καρδιά Του να λάμπει και τα μάτια Του από χαρά να λάμπουν και να δακρύζουν από αγάπη και από έρωτα για τον ουράνιο Του Πατέρα, Αυτόν που Τον λάτρευε και Τον έστειλε στη γη, για να σώσει τα παιδιά Του.

Η χαρά της είναι μεγάλη, γιατί νιώθει τη χαρά του Γιού της: «Ο Γιός μου, σαν Υιός του Θεού τώρα θα μπει ξανά στην αρχήφωτο δόξα, θα πάει ξανά εκεί που θα είναι πάλι ο Πατέρας και ο Υιός δοξασμένοι και εν Αγίω Πνεύματι θα πλημμυρίζουν τις ψυχές μας με το υπέρλαμπρο φως της Χάριτός τους».

Σαν Γιός του ανθρώπου όμως, η μάνα δακρύζει. Τώρα θα χάσει από την αγκαλιά της τον Γιό της και τώρα αρχίζει η ανυπομονησία η δικιά της. Τώρα αρχίζει η νοσταλγία η δικιά της, πότε θα έρθει η στιγμή και για εκείνην να βρεθεί μέσα στην αγκαλιά του Γιού της.

Μέσα στην καρδιά του Θεού Πατέρα τα μυστήρια είναι μεγάλα. Δεν ξέρω αν μπορούν να υπάρξουν σωστές και αληθινές εκφράσεις, που να ερμηνευθούν αυτά τα μυστήρια. Η θεολογία αυτής της διδασκαλίας είναι τόσο μεγάλη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις δυνατές, που με ανθρωπομορφικό τρόπο θα εκφράσουν το μεγαλείο αυτής της υπέροχης θεϊκής απόφασης.

Και η μάνα βλέπει τον Γιό της να περπατά πρώτο και να Τον ακολουθούν οι Μαθητές. Θαυμάζει τον Γιό της, το σπλάχνο της, τον Γιό της καρδιάς της, τον Βασιλιά της. Έτσι θα Τον γνωρίσουν όσοι θα αγαπήσουν τον Βασιλιά της. Έτσι θα Τον ερωτευθούν, όπως Τον ερωτεύθηκε εκείνη. Της έδωσε διαχρονικά να καταλάβει ο Γιός της ότι: «Μητέρα Μου, Εγώ τώρα σταυρώνομαι και θα αναστηθώ και θα προσελκύσω σε Μένα αναρίθμητες, άπειρες ψυχές που θα Με λατρεύσουν όπως εσύ, που θα Με αγκαλιάσουν όπως εσύ, που θα Με φωνάξουν Γιό τους και Θεό τους όπως εσύ, που θα Με ζήσουν τόσο γλυκά όπως εσύ, που θα Με φωνάξουν να γίνω Εγώ ο Βασιλιάς της καρδιάς τους, όπως είμαι Εγώ για σένα μητέρα Μου».

Και αυτή η μανούλα χαίρεται. Νιώθει τη χαρά του Γιού της και η χαρά της είναι απερίγραπτη. Αλλά όμως σαν άνθρωπος δεν παύουν δυο δάκρυα να κυλάνε στα ιερά μάγουλα της, τα μητρικά και γλυκά, νιώθοντας ότι ο Υιός του ανθρώπου τέλειωσε τον προορισμό Του εδώ στη γη για να τον συνεχίσει από τον ουρανό, μέσα από τους Μαθητές Του, μέσα από τους θεϊκά ερωτευμένους μ’ Εκείνον.

Και το μυστήριο συντελείται. Ο Ιησούς βρίσκεται στο όρος, αγκαλιάζει με την γλυκύτητα της θεϊκής Του ματιάς όλους τους μαθητές. Τους σφίγγει όλους μέσα στην αγκαλιά Του, τόσο γλυκά, τόσο τρυφερά, όπως μόνο μια μωρομάνα ξέρει να αγκαλιάζει τα δικά της τα παιδιά. Εκείνοι νιώθουν το μεγαλείο του γεγονότος, γιατί για πρώτη φορά τους αποκαλύπτεται το μυστήριο, αυτό που δεν ήξεραν στην Σταύρωση, αυτό που δεν γνώρισαν μέχρι την Ανάσταση, αυτά που δεν κατανοούσαν σαν διδασκαλία μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Γιατί τώρα, το ίδιο το τροπάριο που ψάλλουμε μας αποκαλύπτει, ποια αποκάλυψη δεχόντουσαν από το θεϊκό τους Βασιλιά. Δείτε τι λέει το τροπάριο: «Ανελήφθης εν δόξη Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τους μαθητάς τη επαγγελία του Αγίου Πνεύματος...». Τους δίνει τη χαρά. «Θα σας δώσω το Άγιο Μου Πνεύμα και αυτό θα είναι πλέον ο στόχος σας. Αυτός θα είναι ο μοναδικός σας αγώνας, να εγκαινιάσετε μέσα σας το Πανάγιο Πνεύμα. Να δεχθείτε το Άγιο Μου Πνεύμα και με την δύναμη αυτή να Με κηρύξετε σαν Υιό του Θεού και σαν Υιό του ανθρώπου».

Σαν φοβισμένοι έφυγαν από εκείνο το δωμάτιο που ήταν όλοι μαζεμένοι μαζί με την μητέρα του Ιησού, για να πάνε στον τόπο που θα αναφαίρετο στους ουρανούς. Αλλά δείτε τι λέει το Ευαγγέλιο: Χαρούμενοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ. Ξέρετε γιατί; Γιατί σε λίγες μέρες θα έπαιρναν αυτό που τους έλειπε, αυτό που είχαν χάσει όλοι οι άνθρωποι, τα σπλάχνα του Θεού, με την απομάκρυνση τους από τον παράδεισο.

Το μυστήριο της δημιουργίας του ανθρώπου

και το μεγαλείο της ύπαρξης του

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να επαναλάβουμε, να σχολιάσουμε και να ξαναθυμηθούμε τι έγινε μέσα σε εκείνον τον ιερό χώρο, που ο ίδιος ο Θεός Πατέρας με τον Γιό Του και το Άγιο Πνεύμα δημιουργούσαν τον άνθρωπο. Πόσες φορές, όταν ήμουνα πιτσιρικάς, γονάτιζα για να προσευχηθώ και ένιωθα ότι ήμουν ένα κομμάτι της δημιουργίας του Θεού, αλλά ένα τόσο διαφορετικό κομμάτι της δημιουργίας Του, όπως είναι και ο κάθε άνθρωπος. Ξέρετε γιατί; Για όλα ο Θεός είπε κι έγιναν. Είπε και έγιναν τα ψάρια, είπε και έγιναν τα πουλιά, είπε και έγινε η γη, είπε και έγινε ο ουρανός, είπε και έγιναν τα άστρα, είπε και έγινε η θάλασσα, είπε και έγιναν τα πάντα.

Σ’ εκείνον όμως τον άνθρωπο, σ’ εμένα και στον καθένα μας, δείτε τι κάνει. Με τα ίδια Του τα χέρια πλάθει από χώμα το σώμα μας. Μέχρι εκεί υπάρχει πλάσης, δημιουργία. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει κάτι το ακατανόητο για την ανθρώπινη φύση, για τον ανθρώπινο νου.

Σ’ αυτό που έπλασε, έρχεται τώρα ο Θεός να φυσήξει  την δική Του την πνοή και να του μεταφέρει αυτό που είχε μέσα Του και εκείνη την στιγμή που του το μεταφέρει ολοκληρώνεται αυτό το τέλειο δημιούργημα, ο άνθρωπος.

Τι ήταν αυτό που του έδωσε; Κάτι που δημιούργησε; Κάτι που έπλασε; Όχι. Γιατί ήταν κάτι που ήταν ο ίδιος ο Θεός: Η πνοή Του, το Άγιο Του Πνεύμα.

Ο άνθρωπος είναι κάτι ανάμεσα στην πλάση και στη γέννηση.

Μια φορά που προσευχόμουνα, ξεχάστηκα και είπα: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που με γέννησες». Αντί να πω «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που με έπλασες», είπα, «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που με γέννησες». Γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω αν εκείνη την στιγμή ήταν μόνο πλάση ή μια γέννα. Είναι αυτό που λέει ο Θεός: «Μέσα από την καρδιά Μου βγάζω τις ψυχές σας και τις εναποθέτω στην μήτρα της μάνας σας». Μα μέχρι τότε υπήρχανε; Εκείνος ξέρει. Εγώ ξέρω ότι από εκείνη τη στιγμή που γεννιέται η ψυχή, από την καρδιά Του την βγάζει και την φυτεύει στην μήτρα της μάνας.

Αυτά είναι λόγια, εκφράσεις και λέξεις ανθρωπομορφικές. Ξέρετε γιατί; Μήπως ο Θεός σαν πνεύμα έχει καρδιά; Μήπως έχει νεφρά; Μήπως έχει χέρια και πόδια, όπως εμείς τα εννοούμε; Πως είναι ο Θεός; Ξέρει κανείς; Πνεύμα είναι ο Θεός. Ακόμα και οι ίδιοι οι άγγελοι καλύπτουν τα πρόσωπα τους, όταν βρίσκονται μπροστά στην πυρίμορφη δόξα, μπροστά στον θρόνο Του.

Κι όμως Αυτός τώρα στέκεται μπροστά στο τέλειο δημιούργημα Του. Ένα δημιούργημα φανταστικό, που όμως δεν μπορώ να εκφράσω το μεγαλείο της ύπαρξης του. Ας με συγχωρέσουν οι θεολόγοι, που παίζουν με τις λέξεις και με τις εκφράσεις και τσακώνονται και προσπαθούν να βρουν τρόπους πολλές φορές να τα ερμηνεύσουν και μέσα στον τσακωμό των ερμηνειών τους δείτε πόσα δόγματα βγήκανε! Πόσες θρησκείες βγήκανε! Και πόσες αιρέσεις βγήκανε! Θέλω να με συμπαθήσετε, και σας ικετεύω να μην ακουμπήσετε καθόλου στις λέξεις, γιατί καμία έκφραση, καμία ανθρώπινη λέξη δεν μπορεί να εκφράσει το μεγαλείο της δημιουργίας του Θεού, το μεγαλείο της θεϊκής παρουσίας του Θεού, το μεγαλείο του θελήματος του Θεού. Καμιά λέξη! Όλες είναι λέξεις ανθρώπινες, που δεν μπορούν με την πεπερασμένη τους έννοια, να μας δώσουν να καταλάβουμε πλήρως και να ερμηνεύσουν πλήρως το μυστήριο του Θεού, την θεία πραγματικότητα, τον ίδιο το Θεό.

Γι’ αυτό έλεγα: «Θεέ μου, τελικά τι είμαι εγώ για Σένα; Είμαι απλώς μια δημιουργία, όπως ένα ζωάκι που έχεις κάνει, που κι εκείνο έχει αγάπη, που κι εκείνο έχει τα παιδιά του, που κι εκείνο παίζει και χαίρεται τη ζωή; Μα δεν με έκανες έτσι. Δεν είπες και έγινα, αλλά με έφτιαξες με τα χέρια Σου τα θεϊκά, πλάθοντας με από το χώμα. Και τότε για να ολοκληρωθεί αυτό το τέλειο δημιούργημα, δίνεις κάτι που δεν ήταν δημιουργία, που δεν ήταν πλάση, που δεν ήταν φτιάξιμο, γιατί το έβγαλες μέσα από Εσένα και το έδωσες μέσα σ’ εμένα».

Γι’ αυτό και στην προσευχή που σας είπα, δεν ήξερα πώς να το πω: «Θεέ μου, ενώ είμαι πλασμένος από Εσένα, νιώθω σαν να είμαι γεννημένος από Εσένα». Μια φορά είπα: «Ο Θεός γέννησε τον άνθρωπο» και εννοούσα αυτό το πραγματάκι. Δεν είναι γέννηση όπως είναι ο Γιός Του. Είναι αυτό που λέει ο ίδιος ο Θεός Πατέρας στην Γραφή για τον Υιό Του: «Εκ γαστρός προ Εωσφόρου εγέννησά σε…» (Ψαλμ. 109, 3). Ενώ εγώ δεν είμαι μια τέτοια γέννα, όμως είμαι μια γλυκιά δημιουργία, σαν γέννα, που δεν διαφέρει από γέννα, αλλά που δεν είναι και τελείως γέννα. Είναι μια δημιουργία. Τον δημιούργησε, τον έπλασε τον άνθρωπο.

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε το μυστήριο της δημιουργίας του ανθρώπου. Κανένα πλάσμα, κανένα δημιούργημα εδώ στη γη, δεν μπορεί να συγκριθεί στην τελειότητα του τρόπου της δημιουργίας του, αλλά και του μεγαλείου της ύπαρξής του.

Γι’ αυτό και ο Θεός λέει κάτι περισσότερο που εμείς δεν το καταλαβαίνουμε: «Μείνατε εν εμοί, καγώ εν εμοί» (Ιωάν. 15,4). «Κανένας δεν μπορεί από εσάς, λέει ο Θεός, να με πει Πατέρα, εάν δεν έχει το Άγιο Πνεύμα. Εν πνεύματι Αγίω μπορούμε να φωνάξουμε “αββά ο Πατήρ”, γιατί Εγώ εμφύσησα μέσα σας το Άγιο Μου Πνεύμα. Και μέσα από το Άγιο Μου Πνεύμα γίνομαι Εγώ κι εσύ ένα. Και αν δεν έχεις το Άγιο Μου Πνεύμα, δεν μπορείς να Με δεις, να μιλήσεις μαζί Μου, να Με νιώσεις μέσα σ’ εσένα.

Με το Άγιο Μου Πνεύμα, Εγώ κι εσύ παιδί Μου γινόμαστε ένα. Εγώ με το Άγιο Μου Πνεύμα, σου δίνω το Βασίλειο Μου, για να το χαρείς εν Αγίω Πνεύματι, γιατί το ουράνιο Μου Βασίλειο, είναι το Βασίλειο του Αγίου Πνεύματος. Είναι το Βασίλειο της τέλειας ευτυχίας, της τέλειας μακαριότητας, της τέλειας γαλήνης, της τέλειας ειρήνης, της απόλυτης θεϊκής ηδονής. Γι’ αυτό δεν είσαι εσύ σαν όλα τα πλάσματα, σαν όλα Μου τα δημιουργήματα. Είσαι το μοναδικό που Εγώ κι εσύ μπορούμε να γίνουμε ένα. Πες Μου, με ποιο άλλο δημιούργημα μπορώ να γίνω ένα; Γι’ αυτό κι Eγώ πάντα σε φωνάζω: “Eλα γιέ Mου, έλα κόρη Mου, να γίνουμε ένα”. Και θέλω να γίνουμε ένα, όπως είναι το νερό με το κρασί, να γίνει δηλαδή αλληλοπεριχώρηση, Εγώ μέσα σ’ εσένα κι εσύ να χαθείς μέσα σ’ Εμένα».

Αυτό το μυστήριο, ποιος αλήθεια μπορεί να το καταλάβει; Είναι μια απλή δημιουργία; Είναι μια απλή πλάση, όπως είναι όλα τα πλάσματά Του; Κι όμως αυτό το Άγιο Πνεύμα, μας έδειξε και τον τρόπο πως ήμασταν μες στον παράδεισο, με σάρκα και οστά, όπως μας δημιούργησε ο Θεός. Όμως, ήταν το ίδιο σώμα όπως είναι το δικό μας τώρα; Δείτε τι κατάφερε η πτώση, άλλαξε τα πάντα κι εκεί που η χάρις του Θεού έδειχνε πως ήταν το αληθινό σώμα του ανθρώπου μέσα από το σώμα του αναστημένου Ιησού, ο οποίος έτρωγε, έπινε, Τον άγγιζαν, Τον αγκάλιαζαν, αλλά περνούσε και μέσα από τους τοίχους! Έμπαινε μέσα κεκλεισμένων των θυρών! Κι όμως αυτό ήταν το αληθινό σώμα που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, σαν υπέρτατο δώρο σ’ αυτήν την μοναδική Του ύπαρξη, σ’ αυτό το τέλειο Του δημιούργημα.

Τι επέφερε όμως η πτώση των πρωτοπλάστων; Με την πτώση ο άνθρωπος απομακρύνει το Άγιο Πνεύμα. Δείτε μια ικεσία του ανθρώπου που την λέμε τακτικά στην ακολουθία της Τρίτης ώρας:

«Κύριε, το Πανάγιό σου Πνεύμα εν τη Τρίτη ώρα τοις Αποστόλοις σου καταπέμψας, τούτο Αγαθέ, μη αντανέλης αφ’ ημών, αλλ’ εγκαίνισον ημίν τοις δεομένοις σου».  

Εγκαινίασε το μέσα μου Θεέ μου ξανά. Μην επιτρέψεις να φύγει. Μην επιτρέψεις να με απαρνηθεί. Ξέρετε γιατί το ζητάμε; Θέλει ο Θεός Πατέρας από μόνοι μας να επιλέγουμε τον δρόμο του Αγίου Πνεύματος. Και όσο εμείς το επιλέγουμε, τόσο μας οδηγάει από φως σε φώς, από γέννηση σε αναγέννηση.

Δεν σας κάνει εντύπωση, τι ζητάει ο άνθρωπος ο πεπτωκός, ο άνθρωπος ο αμαρτωλός, ο άνθρωπος που πέφτει και που διώχνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος; Τι ζητάει; Ανάπλαση; Μα τον έπλασε ο Θεός. Τι ζητάει; Αναδημιουργία; Μα τον δημιούργησε ο Θεός. Τι ζητάει λοιπόν; ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ! Αναγέννησε με Θεέ μου!

Χρησιμοποιούμε μια λέξη τόσο γλυκιά, τόσο αγία, τόσο ιερή, για να καταλάβουμε πνευματικά το μεγαλείο της ίδιας μας της δημιουργίας. Δεν μας έπλασε απλά. Δεν έκανε μονάχα από χώμα το σώμα μας, αλλά φύσηξε μέσα μας την πνοή Του. Κατ’ ουσίαν λες και μας γέννησε με μιας άλλης μορφής γέννησης από αυτήν που ήταν του Γιού Του, γιατί ο Θεός μόνο Θεό γεννάει. Ο Γιός του Θεού είναι εκ γέννας Θεός. «Εκ γαστρός προ Εωσφόρου εγέννησά σε…» (Ψαλμ. 109, 3), λέει μέσα στην Αγία Γραφή. Και για τον άνθρωπο, τι λέει; «Ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ' αγγέλους». (Εβρ 2, 7) Φοβερές κουβέντες!

Ζητάει από εμάς ο Θεός να καταλάβουμε το μυστήριο σε μια προσευχητική λέξη, μέσα από τα τροπάρια του εσπερινού που λέει: «Άγγελοι εθαύμαζαν βλέποντες πάνω από αυτούς τον άνθρωπο»! Θέλω να σας το διαβάσω κατά λέξη, όπως το λέει μέσα το τροπάριο. Μου έκανε φοβερή αίσθηση, φοβερή εντύπωση. Δείτε τι λέει: «Άγγελοι θαυμάζουσιν, άνθρωπον ορώντες υπεράνω αυτών» (Εσπερ. Αναλήψεως, στιχηρά της εορτής). Οι άγγελοι θαυμάζουν βλέποντας πάνω από αυτούς τον άνθρωπο.

Είναι μοναδική τιμή, μοναδικό μεγαλείο, ο άνθρωπος να έχει τέτοια εξουσία, που οι άγγελοι δεν έχουν. Να βλέπουν τον Θεό! Οι άγγελοι κρύβουν με τις φτερούγες τους το πρόσωπο τους κι όμως ο άνθρωπος στέκεται μπροστά στο Θεό Πατέρα με τη θεωμένη του φύση. Γι’ αυτό θεώθηκε η φύση του ανθρώπου στο πρόσωπο του Χριστού, ώστε όλοι εμείς να έχουμε την ίδια χαρά.

Αδελφοί μου, προσπαθώ με απλές ανθρωπομορφικές κουβέντες να σας τα λέω όλα αυτά, γιατί εάν μπλέξουμε στις διαφορετικές ερμηνείες των λόγων, θα την πάθουμε σαν τους θεολόγους που τσακώνονται μεταξύ τους και λένε: «Μα δεν εννοούμε αυτό, εννοούμε το άλλο, εννοούμε το παράλλο». Είναι ανθρωπομορφικές εκφράσεις όλες, που μέσα από αυτές όμως αναδεικνύεται το μεγαλείο της λατρείας του Θεού Πατέρα για το ξεχωριστό Του δημιούργημα. Γι’ αυτό ήταν και μεγάλη η θλίψη του Θεού Πατέρα, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος μέσα στον οποίον εμφύσησε την πνοή Του, έδιωξε το Άγιο Πνεύμα, για να γίνει από άνθρωπος, παλιάνθρωπος.

Γι’ αυτό και ήλθε να σταυρωθεί ο Χριστός και να αναστηθεί, για να μας επαναφέρει και από παλιανθρώπους να μας κάνει πάλι ανθρώπους. Τονίζω αυτήν την λέξη, ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΙ! Είμαστε τα παιδιά Του! Τα σπλάχνα Του! Ξέρετε τι σημαίνει τα σπλάχνα Του; Είμαστε κάτι δικό Του. Καμιά φορά άκουγα κάποιον που έλεγε: «Αυτόν τον ξέρω τόσο πολύ καλά, σαν να τον έχω γεννήσει εγώ».

Είναι ο μόνος που μας ξέρει! Ο μόνος που μας λατρεύει! Ο μόνος που μας αγαπάει!

Γι’ αυτό και τώρα στην Ανάληψη του Βασιλιά μας αναδεικνύεται ξανά αυτό που εμείς στερηθήκαμε και θα μας το χαρίζει σαν το πιο πολύτιμο δώρο στην γιορτή της Πεντηκοστής. Τους έδωσε σήμερα τη χαρά λέγοντας τους: «Αυτό που έχασαν οι προπάτορες μέσα από τον παράδεισο και που αναγκάστηκα Εγώ, ο Θεός Πατέρας, να τους διώξω από εκεί για να μην μολυνθεί με την απιστία ο χώρος του τέλειου θεϊκού έρωτα που είναι ο παράδεισος, θα σας το ξαναδώσω σε λίγες μέρες».

Τι είναι ο παράδεισος; Είναι η απόλυτη αφοσίωση, είναι η απόλυτη αγάπη, η απόλυτη λατρεία, η απόλυτη υπακοή στο Θεό Πατέρα, μέσα από το θεϊκό έρωτα που σκεπάζει τα σπλάχνα Του με το Άγιο Πνεύμα. Και για να μην μολυνθεί ο παράδεισος, αναγκάζεται ο Θεός και βγάζει τον άνθρωπο έξω από αυτόν.  

Τώρα αλλάζουν τα δεδομένα. Τώρα αφού τον διώχνει, θα του πει: «Δεν είναι πλέον το σώμα σου, όπως ήταν πριν». Το σώμα του αναστημένου Ιησού μας δείχνει πως ήταν το σώμα του προπάτορα μας μέσα στον παράδεισο. Αλλά τι λέει στη συνέχεια μέσα η Γραφή; «Ενέδυσε τον άνθρωπο με σάρκινο χιτώνα». (Γεν. Γ, 21) Είναι αυτός ο σάρκινος χιτώνας που πρέπει να αποθάνει και να επιστρέψει στη γη. Όμως μετά παραμένει ο άνθρωπος με το θεωμένο του πια σώμα.

Αυτός που θα πιστέψει στο «Χριστός Ανέστη» και με την ζωή του θα αναστηθεί, αυτός θα ξαναζήσει αυτήν την θεωθείσα ανθρώπινη φύση. Αυτό είναι το μυστήριο. Έξω όμως από τον παράδεισο, για να αντέξει ο άνθρωπος την νέα πραγματικότητα, τον ντύνει ο Θεός με τον σάρκινο χιτώνα. Έτσι λέει μέσα η Γραφή με ότι αυτό σημαίνει.

Δεν θα καθίσω να ερμηνεύσω θεολογικά όλα αυτά, γιατί κι εγώ, ανεξάρτητα αν σπούδασα θεολογία, δεν είμαι θεολόγος. Θεολόγος είναι εκείνος που ζει το θεϊκό έρωτα, εκείνος που του ερμηνεύεται ο Θεός, γιατί ζει το Θεό. Κι όμως, όσοι ασχολούνται με τη θεολογία, θα έπρεπε να γίνουν άγιοι, γιατί αυτό σημαίνει θεολόγος. Θεολόγος είναι αυτός που ζει το Θεό του. Τότε θα είχαμε μυριάδες αγίους, γιατί θεολόγος σημαίνει άγιος. Σήμερα δεν έχουμε αγίους, γιατί απλούστατα οι θεολόγοι είναι φιλόλογοι και φιλόσοφοι των λογισμών και των στοχασμών τους. Εξαιτίας αυτών των λογισμών και των στοχασμών, στην προσπάθεια τους να ερμηνεύσουν την αλήθεια του Θεού, πέφτουν σε τόσα λάθη που δημιουργούν τόσα δόγματα και τόσες άσχημες αιρέσεις και καταστάσεις.

Θέλω να με συγχωρέσετε γι’ αυτές τις ανθρωπομορφικές εκφράσεις, αν δεν μπόρεσα να τις ερμηνεύσω σωστά, για να σας δώσω να καταλάβετε αυτήν την σχέση που έχουμε με το Θεό Πατέρα.

Δυο δρόμοι για να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα

Θέλω όμως να σας πω τώρα τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να επιστρέψουμε για να πάρουμε το Άγιο Πνεύμα. Γιατί την ώρα που ο Θεός ευλογούσε τους Μαθητές Του και την αγία Του Μητέρα, τους υποδείκνυε και αυτό που έπρεπε να κηρύξουν:

«Να κηρύξετε μετάνοια στο όνομα Μου και να δώσετε άφεση αμαρτιών στο όνομα Μου».

Να λοιπόν ο ένας δρόμος, ο πλέον διαδεδομένος. Όλοι οι άνθρωποι σαν μεγάλοι αμαρτάνουμε, σαν μεγάλοι φεύγουμε από την αγκαλιά του Θεού Πατέρα μας. Είδατε κανένα μωράκι να φεύγει εύκολα από την αγκαλιά της μαμάς του; Όχι. Πότε φεύγει; Όταν μεγαλώσει. Σαν μεγάλοι φεύγουμε από την αγκαλιά του Θεού Πατέρα μας. Γι’ αυτό και σαν μεγάλους μας ζητάει μετάνοια, μας ζητάει δάκρυα, μας ζητάει επαναφορά μέσα από την ασκητική ζωή. Γι’ αυτό και λέχθηκε ότι η ασκητική θεολογία είναι η ορθόδοξη θεολογία. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Ξέρετε γιατί; Γιατί ένας μεγάλος που αμάρτησε με γνώση, με γνώση τώρα δακρύζει. Ένας μεγάλος που έπεσε σε λάθος με γνώση, με γνώση τώρα ικετεύει, κάνει νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές.

Ο ένας δρόμος λοιπόν για να φθάσεις κοντά στο Θεό είναι μέσα από την μετάνοια.

Αυτός όμως είναι ο μοναδικός δρόμος; Αυτός είναι ο τέλειος δρόμος; Εγώ είδα ότι πολλοί άνθρωποι, που έζησαν  ασκητική ζωή,  τους μπήκε ο λογισμός του εγωισμού και  χάθηκαν. Είδα τον Φαρισαίο να νηστεύει, να προσεύχεται, να κάνει χίλια δυο, κι όμως τον είδα να χάνεται. Γιατί; Γιατί δεν είχε ταπείνωση.

Γι’ αυτό ο Θεός αναδεικνύει και έναν άλλο δρόμο, αλλά δεν είναι για τους πολλούς, αν και ο Θεός θα ήθελε να είναι για όλο τον κόσμο.

Τον ανέδειξε ο ίδιος ο Θεός μέσα από τον Γιό Του, όταν πήρε ο Ιησούς ένα μικρό παιδάκι στην αγκαλιά Του και είπε: «Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών». (Ματθαίος 18:3).

Τι τους έλεγε με λίγα λόγια;

Έχετε δυο δρόμους να επιλέξετε. Ο ένας είναι μέσα από την ασκητική ζωή, μέσα από τον κόπο να φτάσετε στην άφεση των αμαρτιών σας, γιατί εκεί υπάρχει μετάνοια.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος δρόμος, ο δρόμος του μωρού, του παιδιού, που το παιδί δεν χρειάζεται ούτε να νηστέψει, ούτε να ασκητέψει, ούτε τίποτα. Το μόνο που κάνει το παιδί είναι να μένει απόλυτα μέσα στην αγκαλιά της μαμάς του, με απόλυτη αφοσίωση, με απόλυτη υπακοή, με απόλυτη λατρεία. Δεν ανταλλάζει την καρδιά της μαμάς του με τίποτα άλλο.

Ένα μωρό παιδί έχει εγωισμό;

Ένα μωρό παιδί έχει ανυπακοή;

Ένα μωρό παιδί σκέφτεται διαφορετικά από ότι σκέφτεται η μαμά του; Αφού η μαμά του είναι η ζωή του.

«Αυτόν, λέει ο Θεός, τον δρόμο του απόλυτου θεϊκού έρωτα, θα ζήσουνε μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που θα θελήσουν σαν μωρά να κρυφτούν μέσα στην αγκαλιά Μου. Εγώ σας δίνω και τους δύο δρόμους, διαλέξτε. Γι’ αυτό έχω και πολλούς πνευματικούς. Άλλοι είναι πιο αυστηροί, άλλοι είναι πιο μαλακοί, για να μην πει κανένας ότι δεν βρήκα αυτό που μου ταιριάζει.

Να ξέρετε όμως ότι ο γρηγορότερος δρόμος για την καρδιά Μου, είναι ο δρόμος του θεϊκού έρωτα! Είναι ο δρόμος του μωρού! Είναι ο δρόμος που εσείς μπαίνετε μες την καρδιά Μου σαν μωρά, πλήρως αφοσιωμένα, με πλήρη υπακοή και εμπιστοσύνη σ’ Εμένα! Και Εγώ τότε σας σφίγγω γερά στην καρδιά Μου και δεν σας ζητάω τίποτα άλλο, μόνο μείνετε μωρά Μου στην αγκαλιά Μου.

Από όλους εσάς όμως, που δεν θέλετε να μικρύνετε, να γονατίσετε, να γίνετε μωρά, και έχετε επιλέξει τον δρόμο των μεγάλων, τότε σαν μεγάλοι θα κλάψετε για τα λάθη σας, θα πονέσετε για τις θλίψεις σας, θα υποφέρετε για όλα αυτά που Με εγκαταλείψατε και που τα έφερε έτσι η ζωή, για να καταλάβετε τι υποφέρουν όσοι βγαίνουν μέσα από την αγκαλιά Μου».

Ο δρόμος του Αγίου Πνεύματος, στην γιορτή της Πεντηκοστής που έρχεται, είναι θέμα επιλογής δικής μας. Ή σαν μεγάλοι θα κλάψουμε και θα ταπεινωθούμε μέσα από τις ασκήσεις ή σαν μωρά θα μπούμε μες την καρδιά Του, με τα γλυκά ερωτόλογα που μόνο ένα μωρό ξέρει να λέει, με την γλυκιά ματιά που έχει και την απόλυτη αφοσίωση στην μαμά του.

Πιστέψτε με, αυτό που είπε ο Ιησούς είναι το τελειότερο. Πόσοι όμως θα το ακολουθήσουν, όταν οι περισσότεροι από εμάς διαλέγουν να ζουν σαν μεγάλοι, πιστεύοντας ότι ο Θεός ζητάει από εμάς πόνο, βία και θλίψη; Λάθος. Θα μπορούσα να πω και να τονίσω δυναμικά, ότι ακόμα και αυτοί που επιλέγουν την άσκηση, δεν έχει μεγάλη αξία ενώπιων του Θεού, εάν αυτή η άσκηση δεν περνάει μέσα από τον έρωτα, μέσα από την αγάπη για το Θεό. Αυτοί που αγαπούν, κάνουν πολλές θυσίες. Εκεί έχει αξία η άσκηση.

Επίλογος

Σας εύχομαι πραγματικά, εάν δεν θέλετε να γίνετε τα μωρά του Βασιλιά μας και να ζείτε μόνο μες την καρδιά Του, τουλάχιστον αφήστε την αγάπη σας σ’ Εκείνον, να δημιουργήσει μέσα σας όλη αυτήν την διαδικασία της αγαπητικής, θυσιαστικής σας ζωής. Με θυσία και αυταπάρνηση να κόβετε τις κρυφές σας επιθυμίες. Είναι αυτό που υποδεικνύει ο Θεός, πώς να προσεύχονται τα παιδιά Του: «Θεέ της καρδιάς μου, πλημμύρισε με, με τον θεϊκό Σου έρωτα, το Πανάγιο Σου Πνεύμα και με την τέλεια εμπιστοσύνη στη θεϊκή Σου καρδιά». Και τώρα συμπληρώνει: «Με αυταπάρνηση στο δικό μου θέλημα». Αλλά αυτό το ζητάει από τους μεγάλους.

Από τα μικρά παιδιά ζητάει να κλειστούν σαν μωρά μόνο στην καρδιά Του και να τον φωνάζουν «Μπαμπά μου». Να κάνουν μονάχα ότι ζητάει και να θέλουν εκεί να ζουν, μόνο εκεί να ζουν!

Εύχομαι όποια από τις δυο επιλογές κάνουμε, να είναι αυτή που θα ευλογήσει ο ίδιος ο Θεός Πατέρας την ημέρα της Πεντηκοστής, για να ξεκινήσουμε μια καινούργια ζωή, μια καινούργια αλλαγή, για να βρεθούμε όλοι, όσο  μπορούμε πιο γρήγορα, μέσα στην θεϊκή Του καρδιά, άλλοι ανεβαίνοντας στο βουνό με τα πόδια και άλλοι πηγαίνοντας από τον περιφερειακό στο ίδιο τέρμα.

Εύχομαι ο Θεός να σας ευλογήσει όλους. Αμήν!

Κήρυγμα πατρός Ελπιδίου (Ανάληψη του Κυρίου 2013)