Τα μυστικά της αγιότητας

Αυτή η εβδομάδα που πέρασε ήταν γεμάτη από γνωστούς μας αγίους και μάρτυρες, από νέους ανθρώπους, όπως είναι ο σήμερα εορταζόμενος, άγιος Παντελεήμων. Χθες γιόρταζε η Παρασκευούλα, την λέω Παρασκευούλα, γιατί και αυτήν αλλά και τον Παντελεήμονα πρέπει να τους αγαπάμε σαν δικά μας αδελφάκια. Ήταν σαν κι εμάς απλοί άνθρωποι. Λίγες μέρες πιο πριν, γιόρταζε η Χριστίνα, η μικρή μας Χριστινούλα. Την περασμένη Τρίτη γιόρταζε η αγία Μαρκέλλα. Όλοι τους ήταν μικρά κορίτσια, μικρά παλικάρια, μικρά παιδιά.

Ο θεϊκός έρωτας οδηγούσε τους αγίους στα μαρτύρια

Αλήθεια, τι ήταν εκείνο που τους οδηγούσε και έφθαναν στο μαρτύριο;

Τι ήταν εκείνο που τους έκανε αγίους, ώστε σήμερα όλοι να δοξάζουμε το Θεό, αλλά και αυτούς να τους ευλαβούμαστε και να τους φωνάζουμε σε βοήθεια;

Τι ήταν εκείνο  που έκανε το Θεό τόσο πολύ να ευλογήσει αυτά τα παιδιά;

Εάν μάθουμε τι ήταν εκείνο που έκαναν αυτά τα παιδιά, ώστε να ευαρεστηθεί τόσο πολύ ο Θεός και να τα ευλογήσει, τότε σίγουρα θα ξέρουμε τον τρόπο πως κι εμείς να οδηγούμε τα δικά μας τα παιδιά, αλλά και τους εαυτούς μας μέσα στην αγκαλιά του Θεού.

Πολλοί πιστεύουν ότι άγιασαν γιατί μαρτύρησαν, άγιασαν γιατί υπέφεραν στο όνομα του Χριστού. Όμως εγώ θα ήθελα να κάνω σε όλους σας μία απλή ερώτηση: Εάν σήμερα κάποιος χτυπήσει λίγο, πονάει λίγο ή πολύ; Πολύ. Που τρέχει; Στους γιατρούς, στα νοσοκομεία. Μια μικρή πληγή έχουμε και μας αναστατώνει. Αυτοί όμως οι μάρτυρες δεν υπέφεραν σε απλές πληγές. Άλλους τους έβαζαν μέσα στον περίφημο τροχό των βασανιστηρίων. Ξέρετε τι ήταν αυτός; Ένας τροχός που έδεναν πάνω τον μάρτυρα, τον γυρνούσαν μετά δεξιά και αριστερά όπου υπήρχαν αιχμηρές λάμες και του έγδερναν το σώμα! Άλλους τους έβαζαν μέσα σε ένα καζάνι με πίσσα που έβραζε και χόχλαζε, όπως υπέφερε η χθεσινή τιμωμένη αγία Παρασκευή.

Επίσης, αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση στο μαρτύριο της χθεσινής τιμωμένης αγίας Παρασκευής ήταν, όταν της έβαλαν μία περικεφαλαία, την οποίαν προηγουμένως την είχαν κάψει τόσο πολύ, που ήταν κατακόκκινη, για να της κάψουν το κεφάλι. Κι όμως εκείνη μετά δεν υπέφερε τίποτα, αντίθετα νόμιζε πως δροσιζόταν! Συγκεκριμένα, όταν την έβαλαν σ’ εκείνο το καζάνι που χόχλαζε, εκείνη νόμιζε πως  βρισκόταν μέσα σ’ ένα γάργαρο δροσερό νερό, σε σημείο που ο ίδιος ο αυτοκράτορας Αντωνίνος, πήγε κοντά και την ρώτησε: «Καλά δεν καίγεσαι;» «Όχι», απάντησε εκείνη. «Για ρίξε μου λίγο από αυτό», της είπε ο αυτοκράτορας. Έπιασε εκείνη με τη χούφτα της και του έριξε στο πρόσωπο του από αυτήν την πίσσα που έκαιγε. Τότε αυτός κάηκε και τυφλώθηκε. Τότε παρακάλεσε την αγία μας:

«Σε παρακαλώ, κάνε με καλά και θα πιστέψω στο Θεό που εσύ λατρεύεις». Η Αγία Παρασκευή τον έκανε καλά και ο αυτοκράτορας βαπτίστηκε. Γι’ αυτό ονομάστηκε ο Αντωνίνος, ο ευσεβής. Αμέσως μετά εκείνος με εντολή του σταμάτησε τον διωγμό των χριστιανών σε όλη εκείνη την περιοχή.

Το ίδιο έγινε και με τον μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα και με τόσους άλλους αγίους. Έβαζαν λαμπάδες και έκαιγαν τα σώματα τους, αλύπητα τους ράβδιζαν και έβλεπες να ξεκολλούν οι σάρκες και να τρέχουν τα αίματα από παντού.

Πιστεύετε λοιπόν εσείς ότι αυτοί οι μάρτυρες, αυτά τα μικρά κοριτσάκια θα μπορούσαν μόνα τους να αντέξουν τέτοια μαρτύρια; Σας ρωτώ, τι λέτε; Θα μπορούσανε; Δεν θα μπορούσαν μόνοι τους.

Ποιος λοιπόν ήταν Εκείνος που τους έδινε τέτοια δύναμη να μην νιώθουν τον πόνο; Η δύναμις του Χριστού, η δύναμις του Θεού!

Επομένως γιατί άγιασαν; Για τα μαρτύρια που δεν υπέφεραν; Ο Θεός μόνο λίγο τους άφηνε να υποφέρουν. Μετά δεν υπέφεραν. Ξέρετε γιατί; Ήταν η χάρις του Αγίου Πνεύματος που τους σκέπαζε και τους έδινε τέτοια δύναμη.

Κάποτε ένα παιδί μου είπε το εξής: «Έτσι πρέπει να είναι πάτερ, όπως τα λες, ότι η δύναμης του Αγίου Πνεύματος τους βοηθούσε να μην υποφέρουν, γιατί με κανονικές συνθήκες με την πρώτη ραβδιά που θα δεχόντουσαν στο σώμα τους, τα μικρά κοριτσάκια θα υπέφεραν». «Ναι, έχεις πολύ δίκιο παιδί μου, να το λες αυτό», του απάντησα, γιατί σπάνια ακούμε τέτοιους λογισμούς, που έχουν μέσα μεγάλο βάθος αλήθειας. Οι άγιοι μας, οι μάρτυρες μας, υπέφεραν πολλά, αλλά όπως είπα πολλές φορές επέτρεπε ο Θεός λίγο να υποφέρουν, να νιώθουν λίγο τον πόνο, αλλά όμως δεν ήταν το μαρτύριο που τους οδήγησε στην Βασιλεία των ουρανών. Δεν ήταν το μαρτύριο που τους οδήγησε στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα. Ξέρετε τι ήταν;

Ο θεϊκός έρωτας που έκαιγε στην καρδιά τους!

Όλοι αυτοί οι άγιοι που βλέπετε εδώ μέσα στην Εκκλησία, ο Γεώργιος, ο Δημήτριος, οι Ανάργυροι, δείτε τους γύρω πόσοι άγιοι είναι, τι νομίζετε είχαν μέσα στην καρδιά τους; Ξέρετε τι έβγαζε από μέσα η καρδιά τους που ήταν σαν το καμίνι, σαν το ηφαίστειο; Τη λάβα του θεϊκού τους έρωτα. Ήταν τόσο απόλυτα ερωτευμένοι με το Θεό τους που δεν τους ένοιαζε τίποτα.

Ξέρετε ποια ήταν η μόνη τους προσευχή; Να ονοματίζουν το Θεό «Πατέρα τους». Κι εμείς λέμε πολλές φορές το «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου…» με τέτοια γρηγοράδα, που αναρωτιέμαι, ποιος την καταλαβαίνει αυτήν την προσευχή. Ποιος μπορεί σήμερα να πει αυτήν την υπέροχη προσευχή: «Πατέρα μου, που είσαι στους ουρανούς…». Να ονοματίσεις το Θεό σου, δικό σου Πατέρα! Τι χαρά έχει ένα παιδί, όταν το κρατάει από το χεράκι ο πατέρας του, όταν το κρατάει η μαμά του! Τι σιγουριά νιώθει! Τρέχει το μικρό παιδί στην αγκαλιά του μπαμπά του, γιατί εκεί βλέπει σιγουριά, εκεί του αποδίδεται η απόλυτη εμπιστοσύνη. Μόνο στην καρδιά της μαμάς και του μπαμπά νιώθει ένα μικρό παιδί σιγουριά.

Οι πρώτοι χριστιανοί μάρτυρες, ένιωθαν απόλυτη σιγουριά μόνο στου Θεού την αγκαλιά, μόνο στου Χριστού την αγκαλιά, γι’ αυτό Τον λάτρευαν και Τον αγαπούσαν.

Δεν Τον αγαπούσαν απλά. Κι εμείς λέμε σήμερα «Θεέ μου Σ’ αγαπώ», όμως με το παραμικρό το μυαλό μας φεύγει αλλού, κάνουμε ανόητα πράγματα που δυσαρεστούν το Θεό. Εμείς πολλές φορές λέμε «Θεέ μου, Σ’ αγαπώ» και ο Θεός μας απαντάει: «Παιδάκι Μου, πως Με αγαπάς; Από το χέρι Με κρατάς, αλλά και στον νου σου και στην καρδιά σου βάζεις τον διάβολο και τα έργα του. Πως είναι δυνατόν, παιδί Μου, να Μου λες με το στόμα σου πως Μ’ αγαπάς και με το μυαλό σου να φαντάζεσαι χίλιες δυο πονηριές, πώς να κάνεις τα έργα του Εωσφόρου που σου τα βάζει μέσα στο μυαλουδάκι σου; Πως ταιριάζουν αυτά τα δύο;»

Οι πρώτοι μάρτυρες του Χριστού ζούσαν με έναν θεϊκό έρωτα, που μόνο αυτός θα μπορούσε να φέρει την απόλυτη ευτυχία μέσα σε μια ψυχή.

     Για να μπορέσετε να καταλάβετε το βάθος του θεϊκού έρωτα των αγίων, θα σας το εξηγήσω με ένα από παράδειγμα της καθημερινής μας ζωής: 

Μήπως εσείς όταν ξεκινήσατε το ταξίδι της ευτυχίας σας, αφού τελειώσατε το σχολείο και μεγαλώσατε, δεν το ξεκινήσατε μέσα από έναν έρωτα στον σύντροφο σας; Πείτε μου, ποιο παλικάρι σήμερα νιώθει ευτυχισμένο, εάν δεν βρει τον έρωτα της ζωής του; Ποια κοπέλα νιώθει ευτυχισμένη, έστω και αν ξέρει του κόσμου τις γνώσεις, αν δεν βρει τον έρωτα της ψυχής της; Γι’ αυτό είναι όλοι παντρεμένοι. Γι’ αυτό όλοι οδηγούν από τα νιάτα τους την καρδιά τους στον έρωτα τους και προσπαθεί ένα παλικάρι μέσα από τον έρωτα να γίνει ένα με την κοπελιά του. Προσπαθεί μια κοπέλα να γίνει ένα με τον βασιλιά της, να γίνει ένα με τον έρωτα της, τόσο ένα που ζηλεύει τον καθένα που μπαίνει ανάμεσα τους!

Πόσες φορές όμως είδα κοπέλες που ρωτούσαν με ζήλεια τους άντρες τους: «Με ποιά μιλάς τώρα;» Κι εκείνοι απαντούσαν: «Καλά γυναίκα, τώρα μιλάω με την τάδε, για δουλειά». «Όχι, να δω», απαντούσε επίμονα εκείνη. Άλλες φορές είδα το παλικάρι που ζήλευε να ρωτάει με αγωνία την σύντροφο του: «Πού ήσουνα γυναίκα; Γιατί άργησες; Μήπως αγαπάς άλλον;» Διερωτόταν μήπως ο ερωτάς του σκέπτεται άλλον! Τον ίδιο προβληματισμό έχει και η κοπέλα. Ψέματα είναι αυτά;

Σας αναφέρω απλές σκέψεις και προβληματισμούς της καθημερινής ζωής, για να καταλάβετε ότι δεν αντέχει ο άνθρωπος να πιστέψει ότι αυτό το άτομο που αγαπάει σαν σύντροφό του, μπορεί να σκέπτεται ένα άλλο άτομο. Δεν μπορεί να το δεχθεί. Και αυτό γίνεται αφορμή και αιτία να χωρίσουνε. Μπορεί να ανεχθεί ένας άντρας τα λάθη της γυναίκας του και μια γυναίκα μπορεί να ανεχθεί τα πολλά λάθη του συντρόφου της, αλλά δεν μπορεί να ανεχθεί την επέμβαση ξένου ανθρώπου που θα κλέψει την καρδιά του. Ψέματα είναι αυτά; Όχι.

Ακριβώς όπως είναι ο έρωτας σ’ ένα ζευγάρι η δύναμη της ευτυχίας, η δύναμη της ζωής, που τους κάνει να παίρνουν χαρά και να έχουν γαλήνη στην καρδιά, έτσι ήταν και ανάμεσα στους μάρτυρες ο έρωτας αυτός ο θεϊκός, που μέσα από την καρδιά τους απευθυνόταν στον αιώνιο Βασιλιά τους και Θεό.

Η απόλυτη εμπιστοσύνη των αγίων στο Θεό

Οι μάρτυρες είχαν ένα στοιχείο που δεν το έχουμε εμείς. Ζούσαν ένα πράγμα που δεν θέλουμε να ζήσουμε εμείς. Μεγάλωναν μονάχα με ένα, που αν το μάθουμε κι αν το ζήσουμε, κι αν το ακολουθήσουμε, θα είμαστε κι εμείς ευτυχισμένοι σαν κι αυτούς. Οι μάρτυρες και όλοι οι όσιοι, δεν έλεγαν μονάχα αυτήν την προσευχή: «Θεέ μου, πλημμύρισέ με, με το Άγιο Σου Πνεύμα και με τον θεϊκό Σου έρωτα», αλλά συμπλήρωναν το τρίτο μέρος της προσευχής που ήταν πάρα πολύ βασικό, που στέριωνε όλες τις υπόλοιπες αρετές, αλλά και έφερνε μες τις καρδιές τους τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Ξέρετε τι έλεγαν;

«Σε ικετεύω, Θεέ μου, κάνε να ζω εγώ μέσα σ’ Εσένα κι Εσύ μέσα σ’ εμένα και απόλυτα να Σε εμπιστεύομαι με όλη μου την ύπαρξη».

Το μυστικό των αγίων και των μαρτύρων ήταν η απόλυτη εμπιστοσύνη που είχαν στον θεϊκό τους έρωτα, τον Χριστό.

Πόσες φορές εμείς σήμερα δεν έχουμε άγχη και αγωνίες, στενοχώριες και λέμε: «Τι θα γίνει αύριο; Και τώρα, πως θα τα καταφέρουμε; Άραγε θα γίνει έτσι; Άραγε θα γίνει το άλλο; Τώρα τα παιδιά που έχουν πρόβλημα, εγώ τι θα κάνω;» Αγωνία, άγχος, στενοχώρια, στρες, σύγκρουση, τσακώνεται το αντρόγυνο και γίνεται χαμός μέσα στο σπίτι. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν έμαθε ούτε ο άντρας, ούτε η γυναίκα, να αφήνουν την καρδιά τους με απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια όχι απλά του Θεού, αλλά του Πατέρα τους Θεού. Παίζει ρόλο αν Τον αγαπάς σαν Πατέρα σου ή Τον παραδέχεσαι απλά σαν Θεό σου. Σαν Θεό Τον παραδέχονται και οι δαίμονες και μάλιστα τρομάζουν.

Όταν πήγε η αγία Παρασκευούλα μέσα στον ναό των ειδώλων, ξέρετε τι είπε εκεί στα είδωλα; «Θέλετε εσείς, τα είδωλα, να πάρετε θυσία από εμένα;» Αμέσως ακούστηκαν φωνές: «Όχι, όχι! Εσύ πιστεύεις στον αληθινό Θεό. Εμείς ήμασταν πρώτα άγγελοι και πέσαμε για τον εγωισμό μας και τώρα παραπλανάμε τους ανθρώπους να μας λατρεύουν σαν θεούς». «Τότε, αφού δεν είστε θεοί, γιατί είστε εδώ;» τους ρώτησε εκείνη. Αμέσως έγινε σεισμός, πέσανε όλα τα είδωλα κάτω, έφυγαν οι δαίμονες μέσα σε ουρλιαχτά και γοερούς θρήνους και μετά βέβαια ακολούθησε  και το μαρτύριο της αγίας.

Ο ίδιος ο σατανάς πιστεύει στο Θεό. Ξέρει ότι υπάρχει Θεός, αλλά δεν Τον πιστεύει σαν Πατέρα του! Το μυστικό της προσευχής είναι να αρχίζεις με την λέξη εκείνη που τον σατανά τρομοκρατεί. Το μυστικό της προσευχής είναι να μιλάς στο Θεό σου πραγματικά σαν δικό Του παιδί. Να Τον φωνάζεις: «Πατέρα μου, Θεέ μου», μεγάλο πράγμα. Σήμερα δεν μιλάμε στο Θεό σαν Πατέρα και δεν προσευχόμαστε με την αγία αυτή προσευχή: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…».

Μια φορά, όταν ακόμα ήμουνα μαθητής στην σχολή της Πατμιάδας, διηγούνταν ένα παλικάρι, πως είχε πάει στο χωριό του και εκεί ζούσε μια γιαγιά αγράμματη. Δεν ήξερε πολλά γράμματα και περιποιούνταν ένα μικρό ξωκλήσι. Πήγε λοιπόν αυτός που ευλαβείτο εκεί τον Άγιο προστάτη στο εκκλησάκι, για να ανάψει ένα κεράκι. Είδε την γιαγιά και της είπε: «Έλα γιαγιά να κάνουμε μια προσευχή». «Τι θέλεις, γιέ μου, να πούμε;», τον ρώτησε. «Έλα να πούμε το “Πάτερ ημών”». Εκείνη ήταν αγράμματη. Μόλις σήκωσε τα χεράκια της αυτή η γιαγιά και έλεγε «Πάτερ ημών…», δεν πρόλαβε να πει το «εν τοις ουρανοίς», γιατί με την λέξη «Πάτερ ημών» βγήκαν δάκρυα από τα μάτια της και φλεγόταν η καρδιά της. Έκατσα και παρατηρούσα αυτήν την γιαγιά. Έλεγε το Θεό «Πατέρα μου» και η καρδιά της εδονείτο από τέτοια δύναμη αγάπης και λατρείας που σταμάτησε, δεν συνέχισε την προσευχή. Άναψα το κεράκι μου και έφυγα και έκτοτε ζούσα μονάχα με την ανάμνηση της προσευχής αυτής της γιαγιάς. Από τότε ήθελα να λέω μονάχα το «Πάτερ ημών», να το ξαναλέω πολλές φορές και να σταματώ εκεί…».  
Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι να μαθαίνει όλος ο κόσμος, να βλέπει όλη η κτίση εσάς, οι άγγελοι για να χαίρονται και οι δαίμονες για να φοβούνται, την ώρα εκείνη που θα σηκώνετε τα χέρια σας στον ουρανό και θα λέτε "Πατέρα μου" το Θεό σας;

Αυτό είχαν μέσα στην καρδιά τους οι μάρτυρες! Η Μαρκέλλα, η Χριστίνα, η Παρασκευή, ο Παντελεήμονας, ο Ισίδωρος, όλοι οι άγιοι, όλοι οι μάρτυρες, δεν αγαπούσαν το Θεό, Τον λάτρευαν! Δεν Τον λάτρευαν το Θεό, ήταν θεϊκά ερωτευμένοι μαζί Του! Η καρδιά τους χτυπούσε δυνατά. Εάν άνοιγες την καρδιά τους, μέσα δεν θα έβρισκες τίποτα άλλο από ένα όνομα και μια μορφή: Το όνομα Ιησούς και την μορφή του βασιλιά τους Ιησού.

Θέλετε λοιπόν να μάθετε τι ήταν εκείνο που έκανε τους μάρτυρες αγίους; Ο έρωτας τους στο Θεό και η απόλυτη εμπιστοσύνη τους στον Θεό Πατέρα! Αν αυτό κι εσείς το βάλετε σαν βάση και σαν αρχή σήμερα, θα ξεκινήσει ο αγιασμός και στο δικό σας σπίτι!

Γιατί σε όποιο σπίτι βλέπουν οι άγγελοι να σηκώνουν τα χέρια οι γονείς ή τα παιδιά και να αποκαλούν το Θεό «Πατέρα τους» και να Τον αγαπούν, να ξέρετε ότι σ’ αυτό το σπίτι η χάρις του Θεού κατεβαίνει για να ευλογήσει τους πάντες και να κάνει τις καρδιές πυρφόρες φωτιές, που τον σατανά θα τρομοκρατούν και τους αγγέλους θα χαροποιούν.

Επίλογος

Εάν σήμερα θέλετε να τιμήσετε τον άγιο Παντελεήμονα, όπως τιμήσατε χθες την Παρασκευούλα, όπως τιμήσατε λίγες μέρες πιο μπροστά την αγία Χριστινούλα μας, την Μαρκέλλα, την Μαγδαληνή και όλους του αγίους, ένα πράγμα ξεκινήστε: να λατρεύετε τον βασιλιά μας Ιησού με την καρδιά σας. Να Του το λέτε: «Σ’ αγαπώ, Θεέ μου, Σε λατρεύω Βασιλιά μου». Δες τι κάνουν οι ερωτευμένοι, δεν τους νοιάζουν τι άλλα λόγια θα πούνε, συνέχεια ρωτά ο ένας τον άλλον: «μ’ αγαπάς;» «σ’ αγαπώ», απαντά ο άλλος.

Τι είναι νομίζετε ο έρωτας ανάμεσα στα παλικάρια και στα κορίτσια; Είναι μια διαρκής υπόμνηση αγάπης.

Τι νομίζετε ότι είναι ο θεϊκός έρωτας ανάμεσα σε μια ψυχή και το Θεό Πατέρα της; Είναι μια διαρκής υπενθύμιση του θεϊκού έρωτα που καίει στην καρδιά ενός παιδιού για τον Πατέρα του, γιατί ήδη ο Πατέρας του το δείχνει κάθε μέρα με το να τον προστατεύει, να τον αγκαλιάζει και να τον κατευθύνει στο καλό και στην αρετή.

     Σήμερα λοιπόν αυτό θα ευχηθώ σε όλους: Αφήστε την καρδιά σας να γίνει καμίνι θεϊκού έρωτα στον Βασιλιά σας! Αφήστε την ψυχή σας να γίνει ένα ηφαίστειο που συνέχεια να κοχλάζει και να βγάζει την λάβα της διαρκής αυτής γλυκιάς προσευχής: «Γλυκέ μου Θεέ Πατέρα, Σε πιστεύω, Σε λατρεύω και Σ’ αγαπώ!»

Ο Θεός να σας ευλογεί όλους! Αμήν.

Κήρυγμα πατρός Ελπιδίου (μνήμη Αγίου Παντελεήμονα 2014)